«Չես կարող երեխային դաստիրակություն տալ, երբ տանը մայրն ու տատն ամբողջ օրը սերիալ են նայում, որտեղ բոլոր արժեքները ոտնակոխ են արվում։ Կամ համակարգչային խաղերը, որտեղ երեխան կարող է միանգամից հարյուրավոր մարդկանց սպանել։ Եվ երբ ծնողն արգելում է, ինքն ասում է` ես քեզ կսպանեմ, այսինքն` մանկահասակ երեխան գիտի, թե ինչ է սպանելը։ Պետք է ճանապարհ գտնել և բացասական ազդեցությունները հանել։ Ճիշտ է` մենք մեր լաբորատորիաններում երեխաներին նստեցնում ենք համակարգչի դիմաց, բայց նա խաղ է գրում, ստեղծագործում է։ Խնդիրը այս դարում ոչ թե երեխաներին համակարգչից կտրելու, այլ դրանք ճիշտ օգտագործելու մեջ է»,–ասում է Վարդանյանը։
Նրա խոսքով համակարգիչը պետք է այնպես ծառայեցնել երեխային, որ այն ապահովի նրա հետագա բարեկեցիկ կյանքը, ընկերներ ունենալը, մարդկանց հետ շփվելը և այլն։
