Շաբաթվա մարդիկ. Oլիմպիական բազմազգ խաղաղությունը` Sputnik Արմենիայի ֆոտոխցիկում

Կատյա Գալստյան

Ավարտել է Գյումրիում Մ. Նալբանդյանի անվան պետական մանկավարժական համալսարանի ֆիզկուլտուրայի բաժինը։ Շուրջ 12 տարի է, ինչ զբաղվում է դահուկասպորտով։ Հայաստանի չեմպիոնն է։ Ձմեռային օլիմպիադային մասնակցում է արդեն 2-րդ անգամ։

-Չեմ հիշում, թե ինչ էի երազում դառնալ, երբ փոքր էի։

Ապագայում ցանկանում է երջանիկ ընտանիք ունենալ ու օլիմպիական մեդալ նվաճել։

Սեյրան Հարությունյան

Այժմ սովորում է Հայաստանի ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտի դահուկային բաժնում։ Շուրջ 20 տարի է, ինչ լեռնադահուկային սպորտի մարզիչ է։

-Փոքրուց սիրել եմ դահուկները ու միշտ ցանկացել եմ նվաճել լեռնադահուկային մրցաշարի աշխարհի չեմպիոնի տիտղոսը։

Ապագայում ցանկանում է, որ իր սաները մասնակցեն լեռնադահուկային սպորտի աշխարհի գավաթին։

Սթիվեն Ռոբի

Կալիֆոռնիայից է։ Գիտնական է, ով ռենտգեն ճառագայթներով նյութեր է ուսումնասիրում։ Ավարտել է Ռենսլերի պոլիտեխնիկական ինստիտուտը։ Շուրջ 9 տարի է, ինչ աշխատում է մի կազմակերպությունում, որը տարբեր նյութեր է ուսումնասիրում ու դրանց վերաբերյալ եզրակացություններ տալիս։ Ասում է, որ Կորեայի Օլիմպիադան իր 13-րդն է։ Առաջինը եղել է 1980 թ-ին։

-Երբ փոքր էի, ցանկանում էի հրթիռներ պատրաստող գիտնական դառնալ, բայց ամենաշատ հուզող հարցն այն էր, թե ինչից են իրերը պատրաստված և, ի վերջո, հիմա դրանով էլ զբաղվում եմ։

Կարծում է, որ իր համար իդեալական ապագան օլիմպիական փիլիսոփայությունն է` համախմբել մարդկանց մի տեղում առանց կոնֆլիկտի։

Արթուր Միքայելյան

1983 թ-ին ավարտել է Ֆիզիկական կուլտուրայի ինստիտուտի մարզչամանկավարժական ֆակուլտետը։ Դահուկային սպորտի մասնագետ է։

-Երբ փոքր էի, թուլակազմ էի ու չէի մտածում սպորտի մասին։ Ցանկանում էի զինվոր, պատմաբան, նկարիչ կամ աշխարհագրագետ դառնալ, բայց տատս ստիպում էր, որ ամռանը ոտաբոբիկ լինեմ, ու երևի հենց դա ինձ ամրացրեց ու ապագայում հենց սպորտն ընտրեցի։

Ապագայում ցանկանում է Աշոցքի բնակլիմայական պայմանները օգտագործելով ստեղել դահուկային սպորտի կենտրոն, որը կնպաստի դահուկային սպորտի զարգացմանը Հայաստանում։

Մարիա

Գնում էինք 23-րդ Ձմեռային օլիմպիական խաղերի բացման արարողությունը նկարելու։ Հերթի մեջ նկատեցի սպիտակ ձեռնոցներ` վրան օլիմպիական օղակները։ Նկարեցի...

-Կներեք, որ խնդրեմ ցույց կտաք նկարը։

-Այո. իհարկե։ Խնդրեմ. Նայեք։

-Օ՜, ինչ լավ նկար է։ Ես Մարիան եմ` Հոլանդիայից, չմուշկներով մարզաձևերի ռեժիսորներից եմ։

-Հաճելի է։ Ես Ասատուրն եմ, Հայաստանից։

Միքայել Միքաելյան

Սովորում է Հայաստանի ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտի ուսումնամակավարժական ֆակուլտետի 2-րդ կուրսում։ Միշտ զբաղվել է դահուկներով։

-Երբ փոքր էի ցանկանում էի օդաչու լինել, հետո մտադրություն ունեի բնական գիտություններով զբաղվելու, բայց ի վերջո դահուկաձողերը հաղթեց։

Ապագայում է ցանկանում է Հայաստանում զարգացնել դահուկասպորտը ու, համառ աշխատելով, տարեց տարի բարելավել արդյունքները։

Կորեացի բլոգեր

Օլիմպիադայի օրերին գրեթե ժամանակ չունես, որ գիտակցես, թե ուր ես ընկել. քաղցած գայլի պես քեզ գցում ես ամեն տեղ, որ ամեն ինչ հասցնես նկարել, բայց հանկարծ հասկանում ես, որ տարրական բաներ կան, որ չես նկարել։

Շատ սպասված հոկեյի եզրափակիչ խաղի օրն էր (իմիջայլոց` շատ դրամատիկ եզրափակիչ)։ Մեկ օր առաջ, երբ թերթում էի նկարները, հասկացա, որ օլիմպիական սիմվոլներ շատ քիչ եմ նկարել։ Հոկեյից առաջ մարզադահլիճի հրապարակում նկարահանումներ էի անում։ Հանկարծ ինձ մոտեցավ մի բլոգեր, հեռախոսը մեկնեց ու հարցրեց, թե ինչ տպավորություններ ունեմ օլիմպիադայից։

Մի խոսքով` ես իրեն նկարեցի, ինքը` ինձ ,ու ամեն ինչ այնքան արագ կատարվեց, որ չհասցրեցի նույնիսկ անունն իմանալ։