ԵՐԵՎԱՆ, 8 հունվարի — Sputnik. Հայաստանում և Արցախում ամենուրեք հանդիպում են մարդիկ, որոնք պատրաստ են օգնել։ Այս մասին գրում է զբոսաշրջիկ Քշիշտոֆ Զինգերը` հիշելով 2014թ-ի օգոստոսին Հայաստանում և Արցախում կատարած հեծանվավազքի մասին։ Քշիշտոֆի և նրա ընկերների արկածների մասին պատմությունը հրապարակել է լեհական Chojniczanin թերթը։
«Մեր առաջին նպատակն Արագած լեռն էր։ Դեռ վաղ առավոտ էր, բայց մենք զգացինք, որ շոգ է լինելու։ Խանութում գնեցինք կաթնաշոռ, հալվա և լավաշ, որը թխեցին հենց մեր աչքի առաջ։
Լեռան ստորոտին մեզ դիմավորեցին եզդի հովիվները։ Նրանք առաջարկեցին վրան խփել իրենց վրանների մոտ։ Երեկոյան հրավիրեցին իրենց մոտ։ Զրուցեցինք մինչև ուշ գիշեր։ Պարեցինք ավտոմեքենայի ռադիոյի տակ։ Վաղ առավոտյան արթնացանք և միանգամից սուր ցուրտ զգացինք։ Ամառը ամառ, բայց բարձրությունն իրենն ասում է։ Հայտնաբերեցինք, որ ուտելիքով տոպրակները դատարկ են. ամեն ինչ կերել էին հովիվների շները։ Նույնիսկ գովազդային բուկլետները, որոնք տոպրակների մեջ էին։ Պետք է նշել, որ նրանց տեսքն այդքան կուշտ չէր։
Սար բարձրանալու համար մենք ավելի ցածր բարձունք ընտրեցինք, որտեղ ճանապարհն այդքան բարդ չէր։ Բարձրացանք մի քանի ժամում և պառկեցինք գագաթին ննջելու։
Հաջորդ օրը մեկնեցինք հարավ` անցնելով քաղաքներով և գյուղերով։ Ամենուրեք այնքան շոգ էր ու չոր, որ մենք սկսեցինք կարոտել մեր հավերժ մռայլ լեհական երկինքը։ Օրվա վերջին վրան խփեցինք դաշտում և փորձեցինք քնել։ Ամբողջ գիշեր մեզ տանջեցին շոգն ու մոծակները։
Վերջին անգամ հայացք գցեցինք Արարատին և շարունակեցինք ճանապարհը դեպի հարավ։ Ինչպես պարզվեց, գիշերել էինք կովերի արոտավայրում։ Միայն հայերեն խոսող հովվի հետ ժեստերով խոսեցինք, նստեցինք խարույկի մոտ և գինի խմեցինք։
Հաջորդ օրը մոտեցանք Տաթևի վանքին։ Վանք հասանք ճոպանուղով` անցնելով Որոտանի սքանչելի կիրճի վրայով։ Երբ վերադարձանք, տեսանք, որ հեծանիվներին և պայուսակներին ձեռք չեն տվել։ Ուղևորների իրերն այստեղ հուսալի ձեռքերում են։
Կանգ առանք Գորիսում, որտեղից մեկնեցինք Արցախ։ Անձրևի տակ հասանք Ստեփանակերտ։ Բարեհամբույր մարդիկ, համեղ ուտելիք։
Առաջիկա օրերին մենք պետք է սար բարձրանայինք և հետո հասնեինք Սևանա լիճ։ Արցախը մեր Պենիններն է հիշեցնում (լեռներ Տատրայի մոտ, խմբ.)։ Շուրջբոլորը գրեթե ոչ ոք չկար։ Իսկ բնությունը հրաշալի էր. ուզում ես թողնել հեծանիվները և ոտքով բարձրանալ սարեր։ Երեք օր մնացինք Արցախում, ընդամենը` երեք, ու հեռանալու ցանկություն չկար։ Վերջին լեռնանցքը. այնքան էինք բարձրացել, որ ամպերին էինք հասել։ Հիանալի եղանակ էր, բայց մենք մահացու հոգնել էինք, և ուտելիքը վերջացել էր։ Մենք չէինք նախատեսել, որ անմարդաբնակ տեղեր կընկնենք։
Վերջապես մոտեցանք Սևանի ափին։ Էժան հյուրանոց գտանք։ Վախեցանք լճում լողալ. մեզ ասել էին, որ այստեղ ջուրը սառն է նույնիսկ ամռանը։ Բայց պարզվեց, որ ծորակի ջուրը նույնքան սառն է։ «Այդ դեպքում ավելի լավ չէ՞ լողալ լճում»,- մտածեցինք մենք։ Ափին մեզ շրջապատել էին լեռները, և կրկին ամայություն էր։ Հանգստացանք ճանապարհորդությունից. մենք հեծանիվով անցել էինք շուրջ հազար կիլոմետր։
Վերջին օրը զբոսնեցինք Երևանում և մեկնեցինք օդանավակայան` վերադառնալու ամենօրյա հոգսերին։
Մենք խնդիրներ ունեցա՞նք։ Միայն մոծակները։ Մերոնցից մեկին էլ դուր չեկավ հայկական կոնյակը։ Իսկ մարդիկ շատ բարեհամբույր են և պատրաստակամ»։
