ԵՐԵՎԱՆ, 31 դեկտեմբերի — Sputnik. Դեկտեմբերի 31-ի երեկոն հույները դիմավորում են ճիշտ այնպես, ինչպես հայերը։ Հին հունական ավանդույթներից շատերը նրանք վերստին բացահայտել են 90-ականներին, երբ Հունաստան տեղափոխվածներից ոմանք տոներին եկել են Հայաստան։ Նրանք իրենց հետ միշտ ինչ-որ բան են բերել։ Ավելի ճիշտ՝ լավ մոռացված հինը։
Նման ավանդույթներից է նուռը տան պատին հարվածելը։ Որքան հեռու ընկնեն պտուղի հատիկները, այնքան մեծ կլինի հաջողությունը։ Մեկ այլ ավանդույթ է տանը ջրի պաշարները թարմացնելը. հին ջուրը թափում են, և դույլերի մեջ թարմ ջուր լցնում։ Բայց կա ավանդույթ, որի մասին տեղի հույները երբեք չեն մոռացել. մետաղադրամ դնել Ամանորի «Վասիլոպիտա» կարկանդակի մեջ։ Այդ անսովոր անվանումը հեշտ է մեկնաբանվում. ըստ հունական տոնացույցի` հունվարի 1-ը Սուրբ Վասիլիի օրն է։ Իսկ «պիտա» նշանակում է կարկանդակ։ Պետք է ասել, որ հույները սննդի գիտակներ են և հաճույքով են ընդօրինակում մյուս ազգերի խոհարարական ավանդույթները։
Ուստի նրանց Ամանորի սեղանին կարելի է տեսնել և՛ հայկական տոլմա, և՛ խորհրդային «Մայրաքաղաքային» աղցան, և՛ «միջազգային» խոզի ազդր։
«Երբեմն ինչ-որ մեկը հունական ճաշատեսակ է պատրաստում ըստ բաղադրատոմսի։ Իսկ ընդհանուր առմամբ մեզ մոտ չկա այնպիսի յուրահատուկ բան, որ չկա հայերի մոտ», — պատմում է էթնիկ հույն Արկադի Խիտարովը։
Նրանց տանը միշտ թխել են մետաղադրամով հունական կարկանդակ։ Ճիշտ է` մետաղադրամը երբեք բաժին չի ընկել նրան։ Բայց կարկանդակը՝ կարկանդակ, իսկ գործը՝ գործ։ Խիտարովին ամբողջ Վանաձորում գիտեն որպես ամենալավ ինժեներ։
Խորհրդային շրջանում Կիրովականը (այժմ՝ Վանաձոր) եղել է ռոբոտաշինության հանրապետական կենտրոնը։ Այժմ այստեղ արդյունաբերությունն անկում է ապրել։ Բայց մեկ-երկու ինժեներային կոլեկտիվ չեն հանձնվում և ինչ կարողանում, անում են։ Համեստ, բայց վաստակած հաջողությունը Խիտարովը չի պահում իրեն, այլ ստեղծում է նաև ուրիշների համար՝ հույներին բնորոշ առատաձեռնությամբ։ Եթե հավատաս, ապա անպայման կկատարվի, ժպիտով ասում է նա։
