Երբ հայտարարեցին գլխավոր քարտուղարի մահվան մասին, Երևանում սովորական նոյեմբերյան առավոտ էր։ Միայն հեռուստացույցը անվերջ Կարապի լիճն էր ցույց տալիս, իսկ դա նշանակում էր, որ երկրում մի բան է պատահել։ Բոլորն, իհարկե, գլխի էին ընկնում, ու լրատվական հաղորդման արտակարգ թողարկումը հաստատեց ենթադրությունները։
Այդ օրը Երևանում, կարծես, անձրևոտ չէր, ու հաստատ տաք էր։ Ու թեև, ցրտերը չէին ընկել, Երևանի կենտրոնի «Կոզիրյոկ» սրճարանի սեղանիկներն արդեն հավաքել էին։ Սրճարանի սեփականատեր ու վարիչ Հռիփսիկ մորաքույրը, մի երկու սեղան էր թողել ծածկի տակ։
Այն տարիներին թվում էր, որ Հռիփսիկ մորաքույրը անփոխարինելի վարիչ է ու դա նրան սազում էր։ Նա կանանց այն առանձնահատուկ տեսակից էր, որոնց վրա էր դրված խորհրդային հասարակական սննդի մեծ բեկորը։ Այն ժամանակվա Հռիփսիկը հանգիստ կարող էր խորհրդային պաստառների հերոսուհի դառնալ։ Ընդ որում` «Կոզիրյակը» թերևս քաղաքի ամենացանցառ տեղն էր։
Այսպիսով` 1982 թվականի նոյեմբերի 11–ին հայտնեցին սիրելի Լեոնիդ Իլյիչի մահվան մասին, ու ԽՍՀՄ–ում սուգ հայտարարվեց։ Նոյեմբերյան այդ առավոտ սրճարանի փոքրաթիվ հաճախորդներն առանց ալկոհոլ ապրող «Կոզիրյոկի» համար անսովոր տեսարանի ականատես դարձան. սրճարանին սև «Երազ» մոտեցավ ու այնտեղից դուրս եկան «Կոզիրյոկի» երեք մշտական այցելուները։ Բոլորը սև էին հագած։ Նրանք դատարկեցին օղիով արկղերն ու մոտեցրին սրճարանին։
Ապշած Հռիփսիկ մորաքույրը չգիտեր` ինչ անի, որովհետև տղաները մերոնքական էին։ Նրանք սկսեցին հերթով բացել շշերը, օղին թղթի բաժակների մեջ լցնել ու ամենայն լրջությամբ առաջարկել հաճախորներին ու անցորդներին։ Հռիփսիկն ամեն դեպքում որոշեց վրդովվել, ու նրանք շշմեցին. «Գլխավոր քարտուղարի հիշատակի համար ենք խմում»։
Պե՞տք է արդոք ասել, որ հոգեհանգիստը տխուր էր անցնում` էլի օղի բերեցին, ու նոյեմբերյան «Կոզիրյոկը» լցվեց մարդկանցով։ Ոչ ոք չէր աղմկում ու հասարակական հանգիստը չէր խախտում, թեև մոտակայքում այդպիսի դեպքերի համար երկու ոստիկան էին հերթապահում։
Նրանցից ավագը բացատրում էր երիտասարդին, որը, հավանաբար, Երևանից չէր հիշիր, սա Կոզիկշրյոկն է։ Այստեղ բոլորը գիժ են, բայց բարի»։
Սիրելի Լեոնիդ Իլյիչը մահացավ գիշերով, քնի մեջ, 1982 թվականի նոյեմբերի 10–ին։ Ամեն ինչ արագ ու լուռ տեղի ունեցավ, գլխավոր քարտուղարի բարեկամները միայն առավոտյան դրա մասին իմացան։ Դիահերձումը ցույց տվեց, որ պոկվել էր Բրեժնևի թրոմբն ու սիրտն էր գնացել։ Սակայն մահվան ոչ մի նախանշան չկար, դեպքից դեռ երեք օր առաջ` նոյեմբերի 7–ին, նա հեղափոխության օրվա կապակցությամբ շքերթ էր ընդունում ու իր վիճակի համար բավականին լավ տեսք ուներ։
Բրեժնևի կյանքի վերջին տարիներին բժիշկներն ավելի էին դժվարանում գլխավոր քարտուղարին ոտքի վրա պահել։ «Նրա կենտրոնական նյարդային համակարգն այնքան էր փոփոխվել, որ նույնիսկ սովորական հանգստացնող միջոցները նրա համար ուժեղ դեղ էին դառնում։ Դեղերը սահմանափակելու բոլոր փորձերը ապարդյուն էին, քանի որ կան բազում «բարի» մարդիկ, որոնք իրականացնում էին գլխավոր քարտուղարի բոլոր ցանկությունները», – իր հիշողությունների մեջ գրել է Բրեժնևի բուժող բժիշկը, հայտնի սրտաբան Եվգենի Չազովը։
Բժիշկների խնդրանքով Յուրի Անդրոպովը զգուշացրել է շրջապատի մարդկանց ուժեղ գործող դեղերի ծայրահեղ վտանգի մասին, որպեսզի Բրեժնևը ոչ մի բան չկասկածի, որ հանգստացնող հաբերի փոխարեն «դատարկ» հաբեր էր ընդունում, որոնք նույն տեսքն ունեին, ինչպես իսկական դեղը։
Ասում են, Բրեժնևը նոր էր որսից վերադարձել, ընթրել էր, «Վրեմյան» նայել, խնդրել արթնացնել իրեն ժամը 8–ին ու գնացել քնելու։ Ու վերջ։
