Ժամանակին Սուքիաս Մանասերյան անունով մի ճարտարագետը եզրակացրել է, որ Սևանի մակերեսից ջուրն անիմաստ գոլորշանում է, և ավելի ռացիոնալ կլինի ջուրն օգտագործել նախապես։ Նա մեկ այլ գիտնականի հետ այդ նախագիծը ներկայացրել է Նիկոլայ II-ին։ Սակայն կայսրը խելքը գլխին մարդ էր և մերժեց նրանց` ասելով. «Զանգա գետը պետք է հոսի այնտեղ, որտեղ պետք է»։ Հերոսները չհանգստացան և հետագայում այդ նախագիծը ներկայացրին դաշնակցականերին և նորից մերժում ստացան։
Սերմը պարարտ հողում հայտնվեց բոլշևիկների օրոք։
1923 թվականին սկսվեց հրեշավոր մի ծրագիր. Սևանի ջրերը բաց թողեցին ոռոգման նպատակով, Հրազդան գետի վրա էլ որոշեցին էլեկտրակայաններ կառուցել, որոնց աշխատանքն ապահովելու համար ջրի մակարդակը պետք է իջներ մեկ մետրով, և 50 տարվա ընթացքում Սևանից պետք է մնար ընդամենը 299 քառակուսի մետր տարածքով մի լիճ։
Շատ շուտով պարզ դարձավ, որ այդ ծրագիրն ավելի շատ վնաս է բերում, քան օգուտ։ 1961 թվականի մայիսին Նիկիտա Խրուշչովն այցելեց Հայաստան և տեղի ղեկավարության հետ խոսեց Սևանի հետագա ճակատագրի մասին։ Որոշվեց կառուցել Արփա-Սևան թունելը։
2012 թվականին Սևանը հասավ որոշակի մակարդակի ու սկսեց ինքնաոչնչանալ։ Բայց նույն տարում կրկին սկսեցին ջուր վերցնել լճից…
