ԵՐԵՎԱՆ, 15 հոկտեմբերի — Sputnik, Նելլի Դանիելյան. 1778 թվականին Փարիզում, մոր մահից ժամեր անց, ավստրիացի անվանի կոմպոզիտոր Վոլֆգանգ Ամադեուս Մոցարտը հուզիչ նամակ է գրում Զալցբուրգ՝ իր ընտանիքի մտերիմ աբբա Բուլինգերին։
«Սգացեք ինձ հետ, իմ ընկեր, սա իմ կյանքի ամենատխուր օրն է: Գրում եմ Ձեզ գիշերվա ժամը 2-ին, բայց պարտավոր եմ հայտնել, որ իմ մայրը, իմ թանկագին մայրն այլևս չկա»,- գրում է Մոցարտը։
Նամակում նա խնդրում է հոգեպես նախապատրաստել հորը կնոջ մահվան լուրին, միաժամանակ նաև նյութական աջակցություն խնդրում՝ մոր հուղարկավորության համար:
Սոցիալապես շատ ծանր վիճակում ապրող կոմպոզիտորը ստիպված է լինում մորը հուղարկավորել օտար երկրում, քանի որ հնարավորություն չուներ նրան հայրենիք տեղափոխելու։
Պատմականորեն հաստատված այս փաստը վկայում է նաև այն մասին, որ նամակը կարող է բնօրինակ լինել։
Եվ, այդուհանդերձ, Երևանի Եղիշե Չարենցի անվան Գրականության և արվեստի թանգարանի աշխատակիցները զգուշանում են միանշանակ եզրակացույուններ անել։
«Չեմ կարող պնդել, որ դա 100%-ով Մոցարտի ձեռագիրն է»,- Sputnik Արմենիայի հարցին ի պատասխան ասաց թանգարանի երաժշտական ֆոնդի ավագ գիտաշխատող Մարինե Մուշեղյանը` հավելելով, որ տարիներ առաջ փորձել են նամակն ուղարկել Վիեննա` փորձաքննության, բայց ինչ-ինչ պատճառով մերժում են ստացել։
«Նամակը թանգարան է հասել Վասիլիյ Կորգանովի արխիվից, ով ոչ միայն հայտնի երաժշտագետ էր, այլև կոլեկցիոներ, և փաստաթղթերի շատ մեծ հավաքածու ուներ։ Այդ հավաքածուն ժառանգություն հասավ մեր թանգարանին»,- պատմեց մեր զրուցակիցը։
Երաժշտագետ Վասիլի Կորգանովի արխիվում հավաքված հանրահայտ արվեստագետների ու քաղաքական գործիչների հարյուրավոր նամակները նրա մահից հետո փոխանցվել են Հայաստանի ազգային գրադարանին, որտեղից էլ ավելի ուշ դրանց մի մասը նվիրաբերվել է Գրականության և արվեստի թանգարանին։
