Խաչիկ Չախոյան, Sputnik.
2017 թվականին Լիբերիայի նախագահ ընտրվեց աշխարհի 1995 թվականի լավագույն ֆուտբոլիստ Ջորջ Վեան: Սա նախկին հայտնի մարզիկների մինչև հիմա գրանցված ամենամեծ հաջողությունն է քաղաքականությունում: Վեան խաղադաշտում հայտնի էր իր արագությամբ, գոլի հեղինակ դառնալու մեծ ցանկությամբ ու նվիրվածությամբ: Միգուցե հենց այս գործոններն են դարձել Լիբերիայի ժողովրդի ընտրության պատճառը: Ինչպես ասում են` ժամանակը ցույց կտա:
Հայաստանում էլ մենք ունենք օրինակներ, երբ աշխարհահռչակ մարզիկները զբաղվել են քաղաքականությամբ: Օլիմպիական խաղերի չեմպիոն Յուրի Վարդանյանը եղել է ՀՀ նախագահի խորհրդական, ՀՀ սպորտի և երիտասարդության հարցերի նախարար և, վերջապես, Հայաստանի արտակարգ և լիազոր դեսպան` Վրաստանում: Լեգենդար ծանրորդը, թերևս, միակ հայ մարզիկն է, որը կարևոր պաշտոններ է զբաղեցրել քաղաքականությունում:
Բռնցքամարտիկ, աշխարհի չեմպիոն Իսրայել Հակոբկոխյանն էլ ժամանակին իր թեկնածությունը դրել է ՀՀ նախագահի ընտրությունների և ԱԺ պատգամավորների ընտրությունների ժամանակ: Բայց Հակոբկոխյանին չհաջողվեց հասնել հաջողության քաղաքականությունում, ինչպես դա անում էր ռինգում:
Ներկայումս հանրահայտ շատ մարզիկներ քաղաքականությունում ոչ պակաս հաջողությունների են հասել: ՄՕԿ-ի նախագահ Թոմաս Բախը ժամանակին սուսերամարտիկ էր և օլիմպիական չեմպիոն: Աշխարհահռչակ ձողացատկորդ Սերգեյ Բուբկան նույնպես միջազգային օլիմպիական շարժման ճանաչված գործիչ է: Թբիլիսիի «Դինամոյի» և իտալական «Միլանի» նախկին պաշտպան Կախա Քալաձեն Վրաստանի էներգետիկայի և բնական ռեսուրսների նախարարն է: Բռնցքամարտիկ Վիտալի Կլիչկոն Ուկրաինայի մայրաքաղաքի քաղաքապետն է:
Ռուս հայտնի ու լեգենդար շատ մարզիկներ մեծ սպորտին հրաժեշտ տալուց հետո հիմա աշխատում են ՌԴ Դումայում: Աշխարհահռչակ ըմբիշ Ալեքսանդր Կարելինը, օլիմպիական չեմպիոններ Վյաչեսլավ Ֆետիսովը, Իրինա Ռոդնինան, Սվետլան Խորկինան, Ալինա Կաբաևան, Սվետլանա Ժուրովան, Անտոն Սիխարուլիձեն, աշխարհի չեմպիոն Նիկոլայ Վալուևը իրենց հաջողված մարզական կարիերան շարունակում են քաղաքական դաշտում:
Արդյո՞ք հեշտ է մարզիկներին քաղաքականությունում դրսևորվել: Բազմիցս նշել ենք, որ սպորտն ու հոգեբանությունը անբաժանելի են: Մեծ հաղթանակներն առանց հավուր պատշաճ հոգեբանական պատրաստության հնարավոր չեն: Մեծ հաղթանակների հասնելու համար մարզիկներից պահանջվում է աշխատասիրություն, կամք, համառություն, հաղթանակի հասնելու մեծ ցանկություն… Քաղաքականությունում այս որակները պակաս կարևոր չեն: Բայց եթե քաղաքականությունում երբեմն փոխզիջումների են գնում, ապա սպորտում փոխզիջումը հաճախ հավասարվում է պարտության:
Մարզական տարբեր կարգի մրցումներ վերլուծելիս հաճախ ենք առնչվում քաղաքականության հետ: Այնպես չէ, որ իսպառ կարելի է բացառել քաղաքականության ազդեցությունը սպորտային միջոցառումների կամ առանձին մարզիկների արդյունքների վրա: Մեկ բան է պարզ, յուրաքանչյուր մարզիկ կամ թիմ ներկայացնում է երկիր ու ազգ, և հաջողության հասնելու դեպքում մեծարվում է ոչ միայն հաղթողը, այլ նաև այն երկիրը, որի ներկայացուցիչն է հասել հաջողության: Հնչում է օրհներգը և բարձրացվում դրոշակը:
