ԵՐԵՎԱՆ, 22 սեպտեմբերի — Sputnik, Գոհար Սարգսյան. Վարուժան Ներգիզյանը մեկն է այն հայերից, ով իր երկրից դուրս լուրջ հաջողություններ է գրանցել: Նա այսօր Դուբայում Շարժա բանկի կառավարիչն է: Չնայած կարևոր դիրքին՝ որոշել է՝ ուղիղ 3 տարուց թողնելու է պաշտոնն ու հաստատվի Հայաստանում:
«Կդադարեմ Դուբայում աշխատել, նպատակ ունեմ գալ Հայաստան ու ապրել այստեղ: Հայաստանն ամենահաճելի երկիրն է, երբ պտտվում ես ու տեսնում, որ ամեն մարդ հայերեն է խոսում, մշակույթը ներծծված է թաղերի մեջ, երբ մեկի հետ խոսում ես, կարևոր, թե անկարևոր մարդ է, բայց ամեն բան գիտի»,- ժպիտով պատմեց Ներգիզյանը:
Sputnik Արմենիայի այն հարցին՝ չի վախենում արդյոք թողնել իր բարեկեցիկ կյանքն ու գալ մի երկիր, որտեղ գործազրկության բարձր մակարդակ կա, Ներգիզյանը պատասխանեց՝ աշխատող մարդու համար միշտ էլ աշխատանք կգտնվի:
«Ես առաջին անգամ Հայաստան եկա 1992-ին, հետո գրեթե ամեն տարի եկա, երբեմն ամեն վեց ամիս, ամեն անգամ նորություն կա, ավելի լավացած է, երիտասարդությունն է ակտիվացել, դա ավելի կարևոր է»,- ասաց նա:
Ի դեպ, Վարուժան Ներգիզյանը պատրաստվում է նաև ներդրումներ անել Հայաստանում, առայժմ փակագծեր չի բացում: Զրույցի ընթացքում խոստովանեց՝ ինչպես ինքը, այնպես էլ մյուս բոլոր սփյուռքահայերն անհամբեր ուզում են Հայաստանն ավելի զարգացած ու բարեկեցիկ տեսնել, ու երբեմն նրանց անհանգստությունը ճիշտ չեն ընկալում:
«Ամեն մարդ ցանկանում է, որ ինչ-որ իրենն է, լավ լինի: Մենք ուզում ենք, որ Հայաստանը լավ, զարգացած լինի, բայց մոռանում ենք, որ Հայաստանը 26 տարվա երկիր է, 100 տարվա ռեժիմից դուրս եկած երկիր»,- ասաց նա:
Վարուժան Ներգիզյանը ծնվել է Հալեպում, հետո սովորել է Լիբանանում, իսկ լավ առաջարկ ստանալուց հետո տեղափոխվել է Դուբայ՝ մշտական բնակության:
Այստեղից էլ հարց ծագեց՝ արդյոք նրա արմատները տանում են դեպի Արևմտյան Հայաստան: Պատասխանը միանշանակ դրական էր:
«Իմ հայրը երեք տարեկան է եղել, երբ Մարաշից գիշերով փախել են։ Մեր տների վրա չեն հարձակվել, որովհետև թուրքերն իմացել են` մերոնց մոտ զենք կա: Այսպես հայրս տեղափոխվել է Հալեպ»,-պատմեց Ներգիզյանը:
Այս տարի Դուբայում Շարժա բանկի հայազգի կառավարիչը մասնակցում էր Հայաստան-Սփյուռք համաժողովին: Նա իր կարծիքը հայտնեց՝ Սփյուռքը մեկ երկիր չէ, տարբեր աշխարհագրությամբ ցրված համայնքներ են, ուստի պետք է մի ծրագիր, որը բոլորին կհամախմբի մեկ նպատակի իրագործման շուրջ:
