Արմենուհի Մխոյան, Sputnik.
Վաստակաշատ շինարար Հարություն Անսուրյանը թեև արդեն 87 տարեկան է, բայց այսօր էլ մեկիկ-մեկիկ հիշում է այն բոլոր շենք-շինությունները, որոնց շինարարությանը մասնակցել է:
«Այս բոլորի շինարարությանն այս մարդն աշխատել է»,- ասում է ու մատնանշում իրեն՝ հազիվ զսպելով արցունքները։
Արհեստավորի ընտանիքում ծնված տղան, պատերազմից հետո՝ 17 տարեկան հասակում առաջին անգամ գնում է շինհրապարակ ու ներկարարությամբ զբաղվում: Այսպես էլ տարիներն անցնում են, և ոչ միայն իր սեփական տան հիմքերն է գցում, այլ նաև շատ դպրոցների, մշակութային օջախների ու բնակելիների շինարարության վրա աշխատում: Վարպետ ներկարարը հպարտությամբ է թվարկում բոլոր շինությունները՝ Լենինականի Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնը, նախկին քաղաքային կոմիտեի շենքը, «Շիրակ» հյուրանոցը, Շիրակի մարզի շատ դպրոցներ ու մշակութային այլ հաստատություններ:
Անսուրյանն ունի բազմաթիվ պարգևներ, շնորհակալագրեր: 1972 թվականին էլ պարգևատրվել է «Աշխատանքային կարմիր դրոշ»-ի շքանշանով ու անվանական ժամացույցով: Խորհրդային տարիներին Շինարարի օրը մեծ շուքով էր նշվում. «վերևներում» հիշում ու գնահատում էին, ընտանիքն էլ օրը քեֆ-ուրախությամբ էր արժևորում: Այսօր միայն ընտանիքում են շնորհավորում մասնագիտական օրը՝ ոչ միայն Հարություն պապի, այլ նաև շինարար դարձած որդու, որը քաղաքում անվանի շինարար է:
«Որդիս ինձանից լավ շինարար է»,- հպարտանում է վարպետը:
Վարպետ Հարությունը շուրջ 60 տարի անընդմեջ աշխատել է: Այսօր էլ զբաղվում է տան այգու խնամքով: Հարսը՝ Արմինեն, ասում է` մինչև օրս, չնայած տարիքին, սիրով է աշխատում, երբեք չի տրտնջում՝ օրվա ընթացքում կա՛մ տնամերձ փոքրիկ այգին է մշակում, կա՛մ պատառոտված գրքերը կպցնում:
87-ամյա շինարարն օրվա մյուս մասը նվիրում է ընթերցանությանը. կարդալ շատ է սիրում, հատկապես Աստվածաշունչը, որը մի քանի անգամ կարդացել է, նույնիսկ խորհրդային տարիներին բոլորից թաքուն է կարդացել:
«Մայրս թաքուն այդ տարիներին գիշերը քնելուց առաջ մեզ հեքիաթի տեղ աղոթք էր ասում»,- հիշում է վարպետը, հետո ասմունքում:
Վարպետ Հարությունի հիշողությանը շատերը կնախանձեն: Հյուրերի համար մի քանի բանաստեղծություն է արտասանում ու հարցնում. «Առաջին դասարանիս ոտանավորն է, դուք էլ պտի անցած էղնիք, կհիշե՞ք»։
Պատմում է, որ դպրոցում գերազանցությամբ է սովորել, բայց բարձրագույն կրթություն չի ստացել, քանի որ ընտանիքը բազմանդամ է եղել (7 քույր և 2 եղբայր), ժամանակներն էլ` դժվար, և Հարությունը ուսման փոխարեն ընտրել է արհեստը:
Տարիներ անց էլ վարպետը չի դժգոհում, կնոջ՝ տիկին Ջուլիետայի (Մարգարիտա) հետ երջանիկ կյանք են ապրել՝ 4 դուստր, 1 որդի, 6 թոռ ու 4 ծոռ ունեն, հիշելու վատն ու լավն էլ կա:
Վարպետը նաև պատգամ ունի. «Ինչ էլ ուզես դառնալ, ձգտումը քեզեն պտի էղնի, առանց ձգտելու բան դուրս չի գա, մարդ մնացեք ու մեկ էլ շատ աշխատեք. ես կյանքիս մեջ 8 ժամ չեմ աշխատել, 10-12 ժամ եմ միշտ աշխատել»:
Այսօր վարպետ ներկարարի միակ որդին շարունակում է հոր գործը, թոռը ևս երբեմն-երբեմն շինհրապարակ է գնում՝ սա վաստակաշատ շինարարի ամենամեծ ձեռքբերումն է:
