– Փոխարենը գրպանումս Գրին քարտ ունեմ, – հավելում եմ զրուցակցիս խոսքը, որը ցանկացավ անհայտ մնալ։
– Հիմա արդեն ամերիկյան անձնագրով։
– Շնորհավորանքներս։ Դա զգալիորեն փոխո՞ւմ է կյանքը։
– Այդքան էլ չէ։ Հիմա կարելի է քվեարկել ու ընտրվել, օրինակ, Կոնգրես։ Բայց ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը ինձ չի գրավում։
– Իսկ կյանքն Ամերիկայում։
– Բայց դու գիտես, որ տարիներին էին ստիպված եղել գնալ։
– Գիտեմ։ Բայց, այդուամենայնիվ։
– Այստեղ, իհարկե, շատ ավելի լավ է։ Սննդի, բուժման, հանգստի հետ ոչ մի խնդիր չկա։ Լեզվի հետ կապված խնդիրներ արդեն նույնպես չկան, հայրենակից ընկերների նեղ շրջան է ձևավորվել, շփվում են, կազմակերպում են, ինչպես այստեղ են ասում՝ փարթիներ… Ինքդ էլ ես այս ամենը տեսնում։
– Խնդրեմ։ Միայն թե բացատրիր՝ ինչու՞ են սեղանը, խոսակցությունները, պարերը հայկական, իսկ երգերը ռուսական. Տոլկունավայից մինչև Պուգաչովա։
– Դա մեղադրա՞նք է։
– Դա փաստ է։ Ինչպե՞ս ես վերաբերում այն բանին, որ էմիգրանտները հավաքույթների ժամանակ իրենց երկրի մասին ավելի հաճախ խոսում են վատ, քան լավ։
– Որովհետև երկրի վատ վիճակը, նույնիսկ, եթե այն այդքան էլ վատ չէր, թեկուզ չի արդարացնում, բայց գոնե պատճառաբանում է երկիրը լքելը։
– Այդ պատճառով էլ հայրենիքում տեղի ունեցած դրական փոփոխությունները աշխատում են չնկատե՞լ։
– Իրավացի ես։ Ավելի ճիշտ տեսնում են, իմանում են, բայց հրապարակայնորեն քչերն են խոստովանում։
– Այդ դեպքում՝ կարելի՞ է հարցնել. ինչո՞ւ չեք վերադառնում։
– Հեշտ է հարցնել, բայց հեշտ չէ անել։
– Իսկ դու, հենց դու ե՞րբ ես վերադառնալու։
– Արդեն երբեք։ Երեխաներս, հիմա արդեն թոռներս այն տարիքում են, որ արդեն նոր կյանք չեն սկսում։
– Հայաստանում լինու՞մ ես։
– Համարյա ամեն տարի։ Շատ եմ սիրում երկիրս, հատկապես՝ Երևանը։ Բայց տեսնում ես, ինչպես է ստացվել… Առաջ ապրում էի Հայաստանի սրտում, հիմա` Հայաստանը սրտումս։
– Ի՞նչ խորհուրդ կտաս այն մարդկանց, որոնք Գրին քարտի ես սպասում։
– Չշտապել ու լավ մտածել։
Դետրոյթ, Միչիգան նահանգ, ԱՄՆ
