ԵՐԵՎԱՆ, 19 հուլիսի — Sputnik, Խաչիկ Չախոյան. Պատասխան խաղում «Ալաշկերտը» բնավորություն ցույց տվեց ու գնաց առաջ: Մերոնց հաջողվեց առաջ անցնել հաշվի մեջ, բայց… Բելառուսի չեմպիոնի ավելի բարձր կարգը իրեն զգացնել տվեց, ու մենք նորից պայքարը լքեցինք որակավորման երկրորդ փուլից:
Դժվար էր գուշակել, թե ինչ մարտավարությամբ են խաղալու թիմերը պատասխան խաղում: Առաջին խաղի արդյունքը իր հետքը թողել էր թիմերի գործողությունների վրա: Պարզ էր մեկ բան. ԲԱՏԷ-ն հաջորդ փուլ դուրս գալու համար, անպայման, պետք է գրավեր մեր թիմի դարպասը: Բայց «Ալաշկերտը» երևի, ի զարմանս մրցակցի, շատ ագրեսիվ սկսեց ու խաղի մեկնարկում մեր թիմը, պարզապես, շատ լավ տպավորություն էր թողնում:
Հանդիպման վրա իրենց ազդեցությունը թողեցին, անկասկած, նաև երկրպագուները: Դժվար է հիշել, թե վերջին անգամ «Հանրապետական» մարզադաշտը 10 հազար հանդիսական ակումբային մակարդակով անցկացվող խաղում երբ էր ընդունել: Ու երկրպագուներն իրենց աջակցությամբ մեր թիմին «թևեր» էին տվել: «Ալաշկերտն» էլ գնաց առաջ ու հասավ իր նպատակին: Ուրոշ Նենադովիչի խփած գոլը միայն սերբ ֆուտբոլիստի շնորհքը չէր, Արտակ Եդիգարյանի ֆանտաստիկ փոխանցումը հիմք էր այդ խփած գնդակի:
Նոր հույս առաջացավ, որ կարող ենք հաղթահարել երկրորդ փուլի արգելքը: Բայց հարց էր՝ ինչքան կկարողանա այդպես խաղալ Հայաստանի չեմպիոնը: Աբրահամ Խաշմանյանի համար խնդիր էր Արթուր Եդիգարյանի բացակայությունը, Արտակ Գրիգորյանն էլ խաղաց ինչքան որ կարող էր: Այս պահին՝ 45 րոպե: Կենտրոնի երկու այս փորձառու խաղացողների բացակայությունը երկրորդ կեսում չար կատակ խաղաց «Ալաշկերտի» հետ: Չնայած՝ բաց թողած առաջին գնդակն էլ մեր հենակետային կիսապաշտպանների դիրքային սխալի արդյունք էին:
Միխայիլ Գորդեյչուկը իրավունք չուներ դարպասի դեմ-դիմաց ազատ ստանալ գնդակն ու հետո էլ հարվածել դարպասին: Բայց եղավ՝ ինչ եղավ: 1:1 հաշվի ժամանակ դեռևս ոչինչ կորած չէր: Բայց մերոնք երկրորդ գնդակը բաց թողեցին: Ընդ որում, ԲԱՏԷ-ի երկրորդ արդյունավետ գրոհը սկսվեց կանոնների խախտումով: Հյուրերի կիսադաշտում Ալեքսանդր Վոլոդկոն, պարզապես, տապալեց Ուրոշ Նենադովիչին, բայց մրցավարը կանների խախտում չտեսավ: Մերոնք մեկ ակնթարթ կանգնեցին, հետո էլ չհասցրեցին վերադասավորել դիրքերը:
«Ալաշկերտն», իհարկե, սխալներ թույլ տվեց (հակառակ դեպքում ԲԱՏԷ-ն երեք գնդակ չէր խփի): Պարտությունը, իհարկե, ցույց տվեց, որ մեր ակումբները Եվրոպայում առայժմ հաջողության հասնելու նվազագույն շանսեր ունեն: Բայց պատասխան խաղի մեջ կար նաև պոզիտիվ: Մեր թիմը խաղաց ինչքան որ կարող էր: Բոլոր ֆուտբոլիստներն էլ աչքի ընկան իրենց նվիրվածությամբ: Բայց կատարողական վարպետությունը դեռևս չի բավականացնում:
Ուրախացրեց Արտակ Եդիգարյանի խաղը: Արտակը, վաղուց հայտնի է, որ ունիվերսալ է, բայց որ նա կարող է նաև հանդես գալ որպես գրոհների կազմակերպիչ ու իր թիմակիցներին իր հետևից տանել. սա էլ նոր որակավորում է այս ֆուտբոլիստի համար: Հավաքականի թեկնածուների համար նման խաղը, պարզապես, ժամանակի պահանջ է: Իսկ Արտակ Եդիգարյանը, չնայած, որ մրցաշրջանը Հայաստանում դեռ չի էլ սկսվել՝ արդեն լավ մարզավիճակում է կարծես:
Սակայն պոզիտիվի հետ մեկտեղ էլի հարց է առաջանում: Մեզ պետք էր լավ խաղն ու պարտությունը, թե ավելի կարևոր էր խաղալ առաջին խաղի նման ու հասնել արդյունքի: Կարծիքներն, այս պարագայում, կարող են կիսվել: Բայց հաստատ համոզված ենք, որ բոլորն էլ անսահման կուրախանային, եթե «Ալաշկերտին» հաջողվեր հաջորդ փուլ դուրս գալ: Ուրեմն….
Հայկական ակումբները եվրագավաթներում անցկացրին տասը հանդիպում: Ունեցանք մեկ հաղթանակ, երկու ոչ-ոքի և յոթ պարտություն: Դա է առայժմ մեր ակումբային ֆուտբոլի դեմքը: Այն թարմացնելու կամ բարելավելու համար մեկ տարի կա: Ժամանակը ցույց կտա թե ինչ կլինի ապագայում:
