Մարինե Ավանեսյան, Sputnik.
Վալեր Նազարեթյանը ժպիտով պատմում է, որ «ստեղծագործել» սկսել է երկու տարեկանից:
«Քանդում էի ծնողներիս գնած խաղալիքները. դրանք ինձ հետաքրքիր չէին: Իմ ձեռքով ստեղծում էի նոր ու ավելի հետաքրքիր բան», — ասում է նա:
Տարիների փորձը, գեղեցիկն ու յուրատեսակը ստեղծելու ձգտումն իր արդյունքը տվեց: Նրա համոզմամբ, առաջին հայացքից նայելիս դժվար է հասկանալ, թե ինչից են պատրաստված այդ երաժշտական գործիքները:
Դաշնամուր, հարվածային գործիքներ, կիթառ, ակորդեոն. յուրաքանչյուրի ստեղծման վրա Նազարեթյանն աշխատել է մի քանի ամիս` ստանալով կատարյալ նմանություն բնօրինակին:
Նա առանձնակի ջերմությամբ է խոսում իր մանկության հուշերը պատկերող «Մորս հուշերը» երաժշտական գործիքի, նաև ցուրտ ու մութ տարիները հիշեցնող «Վեսնա» ձայնարկիչի (մագնիտոֆոն) մասին: Լուսիկ Քոշյանի ու Հարութ Փամբուկչյանի կատարումները կարելի է ունկնդրել դրանց միջոցով:
«Շուրջ ինն ամիս մանրակրկիտ աշխատել եմ ձայնարկիչի յուրաքանչյուր դետալի վրա: Իրական չափերից վեց անգամ փոքր են` 4 սմ երկարություն, 3 սմ լայնություն և 1 սմ բարձրություն»,- ասում է երիտասարդ արվեստագետը:
Նազարեթյանը հունիսին մասնակցել է Երևանում անցկացված «ԱրտՖեստ» երիտասարդական միջազգային փառատոնին, մրցանակ չի շահել, բայց և չի ընկճվում:
«Անցած տարի եմ արժանացել մրցանակի, և հետո կարևորը շփումն է տարբեր երկրներից ժամանած արվեստագետների հետ ու փորձի փոխանակումը»,- ասում է մեր զրուցակիցը։
Նա հուսով է, որ իր աշխատանքները մի օր կներկայացնի նաև արտերկրում:
