ԵՐԵՎԱՆ, 25 հունիսի — Sputnik. Հալեպի հայկական թաղամասի բնակիչ Լալա Միսկարյանը պատմում է սիրիական պատերազմի սարսափելի էջերի մասին: Վերջերս լույս է տեսել նրա «Սիրիական օրագիրը» գիրքը, որում ներկայացված են սիրիացիների ապրումները, երբ քաղաքը շրջապատված է եղել գրոհայիններով:
200 էջ Հալեպի պատերազմի սարսափների մասին: Գիրքը հայերեն է, ընդամենը՝ 700 օրինակ: «ՏՎ Ցենտր» ալիքը, որը ռեպորտաժ է պատրաստել Լալա Միսկարյանի մասին, հայտնում է, որ օրագիրը թոշակառուին դարձրել է Հալեպի ամենահայտնի գրականագետներից մեկը:
Գիրքը պատմում է այն ամենը, ինչն անձամբ տեսել ու զգացել է Միսկարյանը հինգ տարի շարունակ, երբ ահաբեկիչները փորձում էին վերացնել քաղաքը: Ողբ, սգո թաշկինակներ, սովի ու զրկանքների պատճառով սեփական երեխաներին լքած մայրեր:
«Սևազգեստ մի կնոջ տեսա, ողորմություն էր խնդրում: Գրկում նորածին էր: Ես նրան մի փոքր գումար տվեցի: Մի կողմ քաշվելով` տեսա, թե ինչպես է կինը գումարը թաքցնում զգեստի տակ, իսկ երեխային տիկնիկի պես շպրտում սառը բետոնի վրա: Այդ խեղճ փոքրիկին թողնում է ցրտին ու հեռանում: Պատերազմը սպանել էր մայրական հոգին», — իր գրքում պատմում է Միսկարյանը:
Նրա տունն Ազիզիա շրջանում էր, որի ծայրամասերն ավերվում էին գրոհայինների նետած ականներից: Ականներից մեկն էլ ընկել էր նրա տան վրա: «Առաստաղը փլվեց: Արկն այնտեղ էր ընկել: Հետո ամեն ինչ փլվեց: Հենց ոտքերիս մոտ: Պատն էլ շրջվեց», — պատմում է գրողը:
Այսպես ռմբակոծությունների տակ նա գրեց իր գիրքը, առաջին տողերը՝ 2013 թվականին, վերջինները` կես տարի առաջ, երբ գրոհայիններին վտարեցին Հալեպից: Այդ օրերին ոչ թե գիրք, այլ անգամ փաստաթուղթ հնարավոր չէր տպագրել քաղաքում: Ամեն ինչ ավերված էր: Գրքի փորձնական նմուշները լույս ընծայվեցին Լիբանանում: Սակայն այսօր, երբ Հալեպում կրկին գործում են տպարանները, տեղի հրատարակիչները պատրաստ են տպագրել ձեռագիրը:
«Տիկին Լալայի գրքում նկարագրվածը գրոհայինների կազմակերպած վայրագությունների ամենավառ ապացույցն է: Ես մի քանի անգամ վերընթերցել եմ նրա ստեղծագործությունը և կարող եմ հաստատել յուրաքանչյուր տողը: Այնտեղ միայն ճշմարտությունն է նկարագրված», — ասել է տպագրատան ներկայացուցիչ Մինաս Մինասյանը:
Լալան ամուսնու հետ Սիրիա է տեղափոխվել 70-ականներին: Հարազատ Երևանից հետը վերցրել է մի քանի գիրք՝ հայկական և ռուսական դասական երկեր: Գրականության նկատմամբ ունեցած մոլուցքը, որը դեռ դպրոցական տարիներին է սերմանվել, մնացել է ընդմիշտ:
«Ռուս գրողներից, իհարկե, Դոստոևսկի եմ սիրում: Պատմվածնքեր և վեպեր: Նա մի վեպ ունի, կոչվում է «Ծիծաղելի մարդը»: Շատ եմ սիրում: Հուզիչ պատմություն է», — նշել է գրողը:
Լալայի «Սիրիական օրագիրը» նախատեսվում է թարգմանել արաբերեն և ռուսերեն: Նա երազում է լինել Սանկտ Պետերբուրգում, որի պատմությունը, Հալեպի նման, սերտորեն կապված է պատերազմի, մահվան, սովի և ռմբակոծությունների հետ: Եվ գուցե այդ տպավորություններն էլ հենց հիմք հանդիսանան մարդկանց և ճակատագրերի մասին պատմող հաջորդ գրքի համար:
