Մարինե Ավանեսյան, Sputnik.
1967 թ. Մարտունու տարածաշրջանում ազգությամբ ռուս երկու զինվորական էր անհետ կորել: Մեկ շաբաթվա որոնողական աշխատանքներն ապարդյուն են անցել, ավելի ուշ գտել են մարմինները: Անդրկովկասի զինվորական օկրուգի ղեկավարության անունից, սակայն, որոնողափրկարարական աշխատանքներին մասնակցելու համար Չատինյանին պատվոգիր էին ուղարկել: Թերթելով անցյալի էջերը՝ նա անկեղծանում է` առաջին փրկարարական աշխատանքների ժամանակ շատ է հուզվել ու երկու օրվա ընթացքում նույնիսկ լաց եղել:
Բազում վերելքներ է հաղթահարել մեր զրուցակիցը, բայց առանձնահատուկ է խոսում Էլբրուսի տարածաշրջանում Ուշբայի գագաթը բարձրանալու ու դժվարության մասին: Նրա արխիվում պահվող յուրաքանչյուր լուսանկար, պատվոգիր ու շնորհակալագիր իր պատմությունն ունի: Աղվան Չատինյանը պատմում է այդ պատմությունները, ապա լուսանկարները խնամքով նորից տեղավորում թղթապանակի մեջ: Վերջին անգամ վերելք է կատարել 75 տարեկանում: Արագած լեռան գագաթն է բարձրացել ու քրիստոնությոն 1700-ամյակի առիթով Արագածի գագաթին խաչեր տեղադրել:
«Վերջին վերելքն էր, արդեն 91 տարեկան եմ, չեմ կարողանում», — ժպիտով ասում է մեր զրուցակիցը:
Նա դժվարանում է մտաբերել՝ քանի սերունդ է կրթել աշխատանքային 60-ից ավելի տարիների ընթացքում, բայց ասում է, որ փրկարար ծառայությունում այսօր իր ուսանողներից շատերն են աշխատում: Հիշողություններն ու մտորումները թղթին հանձնելու մասին չի մտածել, բայց 10-ից ավելի մասնագիտական ձեռնարկի հեղինակ է: Զարմանալի է, բայց քչերը կհավատան, որ 200 անգամ տարբեր գագաթների բարձրություն հաղթահարած Աղվան Չատինյանը երբևէ վնասվածք չի ստացել:
«Լեռան գագաթ բարձրանալով հոգեպես հանգստանում ես, ալպինիզմը հիվանդություն է, եթե հիվանդացար, էլ չես ձերբազատվի….», —կատակում է նա:
Շուրջ երկու տարի է՝ մեր զրուցակիցը չի դասավանդում, փոխարենը ակտիվ մասնակցում է գիտաժողովների, լեռնափրկարարների հրավերով կազմակերպվող հանդիպում-քննարկումների, ներկայացնում իր փորձը, թղթակցում տպագիր մամուլին:
