Շաբաթվա մարդիկ

Անծանոթ երաժիշտ

Վազեվազ գնում էի նկարահանման: Հյուսիսային պողոտայի հենց սկզբում էի՝ Աբովյան փողոցի կողմից, երբ լսեցի ինձ համար անծանոթ լեզվով երգող մեկի ձայնը: Մոտ 100 մ բարձրանալուց հետո տեսա կիսաշրջան կազմած պարսիկ տուրիստների մի խումբ, որոնք, ըստ երևույթին, Նովրուզից հետո դեռ քաղաքում էին մնացել: Այս կիսաշրջանը «գլխավորում էր» ինձ համար անծանոթ լեզվով երգող գունավոր կիթառով, յուրօրինակ արտաքինով (մի պահ ինձ հիշեցրեց Ջեք Ճնճղուկին) այս երաժիշտը: Մի քանի րոպե սպասեցի, որ վերջացնի երգը ու մի քանի հարց տամ, բայց շատ էի շտապում, իսկ ընդհատելը գեղեցիկ չէր լինի: Հույս ունեմ, որ դեռ կհանդիպեմ նրան ու կկարողանամ գրել նրա մասին: Իսկ մինչ այդ բավարավենք միայն լուսանկարով:

Ռուբեն Մալայան
Կրթությամբ գրաֆիկ է, մասնագիտությամբ՝ նկարիչ։ Դասավանդում է գեղագրություն և տիպոգրաֆիա: Համոզված է, որ ամենակարևոր աշխատանքն է այս պահին:
«Փոքր ժամանակ երազել եմ ձի քշելու մասին: Միշտ շատ եմ սիրել ձիերին: Հիշում եմ, թե ինչպես էի խնդրում հորս ինձ համար ձի նկարել ու ամեն անգամ զարմանքից կլոր աչքերով նայում էի, թե ինչպես մի քանի գիծ թղթի վրա իրար միանալով՝ ձիուն ստիպում էին վազել»:
Ապագայում ցանկանում է ակադեմիական արվեստի դպրոց հիմնել և շարունակել դասավանդել:

Հռիփսիմե Հայրապետյան
2009 թվականից տնտեսագիտության ֆինանսական շուկաներում առևտրի մասին հոդվածներ է գրում: Ավարտել է Չելյաբինսկի պետական համալսարանի տնտեսագիտության ֆակուլտետը:
«Փոքր տարիքում երազում էի կինոռեժիսոր դառնալ և միշտ պատկերացնում էի ֆիլմերը էկրանից այն կողմ»:
Շատ է սիրում պատրաստել և երազում է Տոսկանայի փոքրիկ քաղաքներից մեկում սրճարան բացել։

Արամ Խոջոյան
Ավարտել է Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի մնջախաղի բաժինը:
7 տարեկանից զբաղվում է մնջախաղով: Այժմ Երևանի մնջախաղի պետական թատրոնի տնօրենն է:

«Փոքր ժամանակ երազում էի դառնալ բնապահպան, բոսկետբոլիստ, խոհարար, գիտնական, շատ էի սիրում հետազոտել մոլորակները, դերասան:
Սիրում եմ չպատմել ծրագրերիս մասին և լուռ իրականացնել դրանք»,- ասում է Արամը:

Քրիստինե Նազարյան
Ավարտել է ԵՊհ բանասիրության ֆակուլտետը: 6 տարի է, ինչ ղեկավարում է Ծաղկաձորի «Ծաղկատուն» փոքր հյուրանոցը, ինչի համար շատ ուրախ է:
«Ծիծաղելի է, բայց փոքր ժամանակ ուզում էի կոմկուսի առաջին քարտուղար դառնալ: Բոլորին ասում էի, որ երբ մեծանամ՝ Բրեժնևի նման կդառնամ, բացի այդ, երազում էի հնագետ, մանկավարժ դառնալ. այն ժամանակ նման նախասիրություններ ունեի»:
Քրիստինայի ապագան, ինչպես ինքն է խոստովանում, կապված է Հաայաստանի հետ: «Ես այստեղ եմ ապրում և չեմ պատրաստվում ուրիշ տեղ մեկնել: Երազում եմ մի երկրի մասին, որտեղ օրենք կա, որտեղ մարդը վստահ է իր վաղվա օրվա հանդեպ, որտեղ երեխաները լավագույն կրթությունն են ստանում, իսկ ծերերը՝ անհրաժեշտ բժշկական օգնություն»,- ավելացրեց Քրիստինեն:

Շահէ Քեշիշեան
Երգում է Հայաստանի պետական ակադեմական երգչախմբում (գեղ․ ղեկավար՝ Հովհաննես Չեքիջյան), դասավանդում է Կանաչյանի անվան արվեստի եւ «Այբ» ավագ դպրոցոներում․․․Ղեկավարում է, ինչպես ինքն է ասում, երկու հրաշալի խմբեր՝ «ԶԱՆԳԱԿՆԵՐ» նվագախումբը եւ «ՈՎՍԱՆՆԱ» երգչախումբը: Առաջին մասնագիտությամբ համակարգչային ծրագրավորող է, բայց շուրջ 17 տարի առաջ այդ էջը շրջել է, ավարտել է Երեւանի Կոմիտասի անվան կոնսերվատորիան եւ այժմ երաժիշտ է, դասական մեներգիչ եւ խմբավար:
«Մանկուց միշտ պատկերացրել եմ ինձ միայն ու միայն երաժիշտ, հանգամանքների բերումով դա մի փոքր հետաձգվեց, բայց, ի վերջո, ամեն ինչ ընկավ իր տեղը»:
Համարում է, որ իր ապագան իր ներկան է… «Լինելով շատ մոտիկ եկեղեցական կյանքին, կուզենամ ղեկավարել որեւէ եկեղեցու երգչախումբ, հուսամ՝ շուտով դա տեղի կունենա»,- ասում է Շահեն:
Առհասարակ, շատ է ցանկանում, որ իր ղեկավարած երկու խմբերն էլ այնքան կայանան, որ կարիք չունենա զբագվել այլ գործերով եւ կենտրոնանա ստեղծագործական աշխատանքի վրա:

Տիգրան Ավետիսյան
2012 թ-ին ավարտել է Երեևանի Գեղարվեստի ակադեմիան, մասնագիտությամբ դիզայներ է: Շուրջ 6 տարի է՝ կիթառ է դասավանդում երաժշտական դպրոցում, ինչպես նաև անհատական դասեր է տալիս ու բավականին շատ աշակերտներ ունի: Բացի այդ, «Sigma 6 project» նոր կազմավորված երաժշտական խմբի հիմնադիրն ու կիթառահարն է:
«Փոքր ժամանակ մտածում էի ֆուտբոլիստ դառնալու մասին»:
Ցանկանում է, որ իր աշակերտները մասնակացեն տարբեր բարձրակարգ երաժշտական մրցույթների:
«Ինչքան շատ նոտա իմացող լինի՝ այդքան քիչ կլինեն վատ ու արատավոր երևույթները աշխարհում»- վերջում ավելացրեց Տիգրանը: