ԵՐԵՎԱՆ, 7 ապրիլի Sputnik. Մայրության և գեղեցկության օրը զինվորական հայուհիները լրագրողներին պատմեցին իրենց աշխատանքի դժվարությունների և զինվորական գործի հանդեպ ունեցած հավատի մասին:
Պաշտպանության նախարարության Կենտրոնական զինվորական կլինիկական հոսպիտալի վերակենդանացման բաժանմունքի վարիչ, բուժծառայության փոխգնդապետ Գայանե Հովհաննիսյանը կարիերան սկսել է 1994 թվականին Ստեփանակերտի հանրապետական հիվանդանոցում՝ որպես վերակենդանացման բաժնի անեսթեզիոլոգ։ Բայց արդեն 2 ամիս անց աշխատանքի է անցել Ստեփանակերտի զինվորական հոսպիտալում, որովհետև այնտեղ մասնագետների խիստ կարիք է զգացվել:
«Ես սկսեցի ծառայել 1994 թվականի սեպտեմբերից։ Հրադադարի պայմանագիրն արդեն ստորագրվել էր, բայց մեծ թվով վիրավորներ կային, աշխատանքը ծանր էր, և շատերը կասկածում էին, որ ես կդիմանամ։ Մտածում էին՝ կվերադառնամ քաղաքացիական ոլորտ։ Բայց տարեցտարի ես ավելի ու ավելի էի համոզվում, որ ճիշտ որոշում եմ կայացրել: Եվ ահա արդեն 23 տարի է՝ ծառայում եմ հայոց բանակում», — ասաց Հովհաննիսյանը։
Նրա խոսքով՝ մեծ ուժ է տալիս այն, որ անհույս զինվոր են թողնում հոսպիտալում, սակայն նրանք լավանում են և իրենց ոտքով լքում հոսպիտալը:
«Զինվորական հոսպիտալում այդ մասնագիտությունն ավելի կարևորված է, նույնիսկ ընդունվելիս բաժանմունքի պետը փորձում էր համոզել ինձ, թե գուցե փոխեմ մասնագիտությունս, բայց ես միշտ նույն պատասխանն եմ տվել՝ սիրում եմ իմ մասնագիտությունը: Զինվորական համազգեստը կրում ենք հպարտությամբ, զինվորական հագուստը երկրորդ կաշվի նման է»,- ասում է նա։
ՀՀ ՊՆ իրավաբանական վարչության իրավական ապահովման բաժնի ավագ սպա, փոխգնդապետ Նարինե Կարապետյանն էլ Արցախում աշխատելու փորձ ունի: Երևանում համալսարանն ավարտելուց հետո որոշել է մեկնել Ստեփանակերտ, որտեղ աշխատանքի է անցել Փաստաբանների պալատում:
Երևան վերադառնալուց հետո ծառայության է անցել Պաշտպանության նախարարությունում: Արդեն 16 տարի է՝ աշխատում է իրավաբանական բաժնում:
«Աշխատավայրում տղամարդկանց հետ խնդիրներ չեն առաջանում: Երբ ընդունվեցի աշխատանքի, միակ կին իրավաբանն էի: Այժմ մեր բաժնի կեսը կանայք են: Պետք է միայն շատ կազմակերպված լինել ընտանիքն ու աշխատանքը համատեղելու համար»,- ասում է Կարապետյանը:
Ընտանիքի բացասական վերաբերմունքը սեփական մաշկի վրա է զգացել ՀՀ ՊՆ Մարշալ Արմենակ Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն համալսարանի կուրսանտ Գալինա Կարապետյանը: Ասում է, որ դեռ դպրոցական տարիներին ռազմագիտության դասերի ժամանակ սիրահարվել է զինվորական համազգեստին ու զինվորական գործին, հետո մեկ տարի սպասել է, մինչև որ թույլատրել են աղջիկներին ընդունվել ինստիտուտ: Հարազատներն ու բարեկամները դժվարությամբ են համակերպվել այդ փաստի հետ:
«Ընտանիքս դեմ էր, հարազատներս մինչև հիմա էլ չեն փոխել իրենց կարծիքը, բայց այժմ խոչընդոտներ չեն ստեղծում: Նրանք համարում են, որ առաջիկա դժվարությունները ցույց կտան՝ իմ որոշումը ճիշտ է, թե ոչ»,- ասում է Կարապետյանը:
Նրա խոսքով՝ խնդիրը կարծրատիպերն են: «Դժվար է կոտրել կարծրատիպը, բայց տարիները ցույց տվեցին, որ ծառայող աղջիկներով կարողացանք դա անել, կարծես թե, ﬔզ մոտ բավական լավ է ստացվում: Արդեն շատերը համաձայն են, որ կինը ծառայի: Ի դեպ, հրահանգները կատարելիս որևէ զիջում չկա»,-ասում է նա:
Կանանց հիմնական դժվարությունն այն է, որ չեն կարողանում ընտանիքի հետ շատ ժամանակ անցկացնել: Sputnik Արմենիայի հարցին, թե կանայք որևէ առավելություն ունե՞ն Զինված ուժերում, գեղեցիկ սեռի ներկայացուցիչները տարբեր պատասխաններ տվեցին:
Զինվորական իրավաբանի խոսքով՝ իրենք ավելի ճկուն են, քան տղամարդիկ: Բժիշկն էլ ասաց, որ իրենց ոլորտում շատ կարևոր դեր է խաղում զինվորի հանդեպ հոգատարությունը:
«Հիվանդին միայն բուժելը քիչ է. նա նաև մայրական հոգատարության կարիք ունի: Հոսպիտալում զինվորներից յուրաքանչյուրը ոչ միայն բուժում է ստանում, այլ նաև, ինչու ոչ, մայրական հոգատարություն»,- ասաց Հովհաննիսյանը:
