Արմենուհի Մխոյան, Sputnik.
Սարանսկում ծնված Լյուբովը 21 տարեկան էր, երբ քրոջ տանը՝ Սարատովում, պատահաբար հանդիպեց զինվորական ծառայության անցած Սահակին: Հանդիպեցին ու սիրահարվեցին: Սահակը զորացրվեց ու տուն վերադառնալուց հետո ծնողներին պատմեց իր ռուս ընտրյալի մասին: «Հարսնացուն հյուսիսից» հայտնի ֆիլմը իրականություն դարձավ:
«Իսկական «Հարսնացուն հյուսիսից» ֆիլմն էր, որն, ասես, հենց իմ մասին լիներ: Զորացրվելուց հետո ամուսինս եկավ իմ հետևից ու կանչեց հարազատներին: Սկեսուրս իր եղբոր հետ էր եկել ձեռքս խնդրելու, քույրս դեմ էր. ասում էր՝ ու՞ր ես գնում՝ արևելք է, արևելյան օրենքներով ու բարքերով,- պատմում է տիկին Լյուբան:
Եվ ինչպես կինոյում, հարազատների կամքին հակառակ, Լյուբան սիրեց ու 1973 թվականին եկավ Հայաստան, որտեղ նրան Հայաստանի եղանակի պես ջերմ ընդունելություն էր սպասվում:
«Սկեսուրս ինձ շատ սիրեց. առաջին հարսն էի: Գյուղում էինք ապրում, հրաշալի ընտանիք էր: Գնում-գալիս էի Ռուսաստան, ու կարոտն այնքան էլ չէր տանջում: Մերոնք էլ էին գալիս ու տեսնում, որ ես այստեղ ինձ շատ լավ եմ զգում»,- հիշում է կինը:
Ռուսաստանից Հայաստան հարս եկած աղջիկն աշխատանքի անցավ դպրոցում՝ որպես ռուսաց լեզվի ուսուցչուհի:
«Ամեն ինչ սկզբում հեքիաթ էր հիշեցնում, բոլորն ինձ սիրում էին, որևէ խնդիր չկար, ամեն ինչ շատ լավ էր»,- պատմում է 64-ամյա կինը:
Հեքիաթը, ցավոք, շատ շուտ ավարտվեց. դուստրը դեռ 3 տարեկան էր, երբ ամուսնու մոտ քաղցկեղ հայտնաբերվեց: 10 տարի ապրեց այդ ցավով ու մահացավ, երբ աղջիկը՝ Արաքսյան, դեռ դպրոցն էլ չէր ավարտել:
Ամուսնու մահից հետո Լյուբովը երկար տարիներ մնաց ու ապրեց իրեն հարազատ դարձած սկեսրոջ հետ, որից սովորեց հայկական խոհանոցի գաղտնիքներն ու հայերի պես սկսեց պահածոներ փակել ձմռան համար:
«Առաջին բանը, որ հիշում եմ, ու համը մինչև այսօր բերանումս է, սկեսրոջս սարքած ձավարով փլավն էր: Շատ համեղ էր»,- ժպտում է տիկին Լյուբան:
Ավելի ուշ աշխատանքի անցավ Գուսանագյուղի Կարի արտադրամասում, հետո արդեն՝ Մարալիկի տեքստիլ գործարանում: 1995 թվականին տեղափոխվեց Գյումրի:
Այս ընթացքում անձնական կյանքում ուրիշ դժվարությունների էլ բախվեց, բայց դրանց մասին հիշել չի ուզում: Փոխարենը սիրում է երկար խոսել աղջկա ու թոռների մասին և հպարտությամբ է նշում այն փաստը, որ միջնեկ թոռը՝ Մկրտիչը, հիմա ծառայում է հայկական բանակում, սահմանային զորամասերից մեկում: Տիկին Լյուբան ամեն առավոտ իր տանը, «Նիկոլայ Հրաշագործի» սրբապատկերի առաջ աղոթում է թոռան ու մյուս զինվորների համար, աղոթում ու երկրի խաղաղության համար մոմ է վառում նաև Գյումրու Յոթ Վերք եկեղեցում:
Հիմա նա Գյումրու մանկատան այգեպանն է. իր ողջ սերն ու խնամքը փոխանցում է բույսերին ու ծաղիկներին: Այսօր արդեն տարիների հեռվից վստահաբար ասում է՝ եթե հնարավորությունը թույլ տար, կուզենար գնալ ու տեսնել հարազատներին, բայց Հայաստանից երբեք չի հեռանա. այստեղ են միակ աղջիկն ու թոռները, այստեղ է սիրելի ամուսնու աճյունը:
