Պատերազմի օրերին երկրում աշխատող ձեռքի պակասը կար, և Ստալինգրադի ճակատամարտից հետո Հայաստան բերված առաջին ռազմագերիների խմբերը միացան կամրջի շինարարությանը։ Ինչպես գրում է Հովիկ Չարխչյանը, առանց ուսադիրների զինվորական համազգեստ կրող մարդկանց շարասյուները հսկիչների ուղեկցությամբ վաղ առավոտյան հայտնվում էին քաղաքի որևէ փողոցում, և մերձակայքը լցվում էր մուրճերի, քլունգների ու բահերի թակոցներով, հռնդացող մեքենաների ձայներով: Գործը տևում էր մինչև ուշ գիշեր, իսկ նրանց ամենահավատարիմ հանդիսատեսը դպրոց շտապող կամ վերադարձող երեխաներն էին, որոնք ժամերով հետևում էին գերիների աշխատանքին: Գերիներին օրական տրվում էր 300 գրամ հաց, ու նրանք երեխաների ձեռքից հաճույքով էին վերցնում իրենց համար բերված մի կտոր սև հացը, այլ ուտելիք ու մրգեր, և այդ նվիրատվության դիմաց պարգևատրում նրանց ինքնաշեն առարկաներով:
Հրազդան գետի վրա կառուցված յոթկամարանի կամրջի ճարտարագետն է Սիմոն Հովնանյանը, ճարտարապետները՝ Ա. Մամիջանյանը և Ա. Ասատրյանը։ Կամուրջը միացնում է Մաշտոցի և Իսակովի պողոտաները, երկարությունը 200 մետր է, լայնությունը՝ 25, բարձրությունը՝ 34։ Կամրջի աջ ու ձախ ափերին մայրաքաղաքի խոհրհդանիշ համարվող երկու շինություններ են` Երևանի կոնյակի գործարանը և Երևանի գինու կոմբինատը։
