ԵՐԵՎԱՆ, 21 նոյեմբերի — Sputnik, Արման Վանեսքեհյան. ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցից կարելի է հստակ հետևություն անել` Հայաստանը Ռուսաստանի կողմնակիցն է ոչ միայն այս տարածաշրջանում, այլ` ընդհանրապես միջազգային քաղաքական ասպարեզում:
Ե՛վ ռուսական ռազմակայանն է Հայաստանի տարածքում տեղակայված, և՛ Ղրիմի ու Սիրիայի հարցերում է պաշտոնական Երևանը միակ ակնհայտ պաշտոնական դաշնակից ու գործընկեր հանդես գալիս, և՛ ԵՏՄ-ի շրջանակում են երկու երկրները համատեղ գործում:
Ի դեպ, ԵՏՄ-ի մասին: Երբ խոսվում է այդ կառույցի մասին, ապա պետք է հասկանալ, որ Հայաստանն այդ պարագայում ոչ թե այլընտրանք չունի ու դրա համար է ստիպված անդամակցել ԵՏՄ-ին, ինչպես փորձում են ներկայացնել արևմտամետ լրատվամիջոցները, այլ` ճիշտ հակառակը։
Ընդամենը պետք է հասկանալ ու գիտակցել, որ մեր երկրների տնտեսությունները միմյանց հետ այնպես են կապված, որ թե՛ այսօր, թե՛ վաղը, թե՛ ընդհանրապես ապագայում առանց իրար իսկապես շատ բան կկորցնեն։ Ու հակառակը` համատեղ ջանքերի շնորհիվ այս երկու երկրները կարող են անասելի հաջողությունների հասնել:
Հասարակ տրամաբանություն է: Եթե Հայաստանը բավական լուրջ տնտեսական խնդիրներ ունի, բառացիորեն շրջափակման մեջ է հայտնվել երկու հարևանների պատճառով (խոսքը Թուրքիայի և Ադրբեջանի մասին է), ապա Ռուսաստանն էլ իր ազդեցությունը տարածաշրջանում և հետխորհրդային երկրներում պահելու համար Հայաստանի աջակցության կարիքն ունի։ Տրամաբանությունը պարզ է, սակայն քաղաքականությունը սովորաբար թույլ չի տալիս նման հարցերի շուրջ բացեիբաց խոսել։
Կարևորագույն մի հանգամանք կա: Եթե, ասենք, Հայաստանն այդ կառույցում բավական լուրջ հույսեր էր կապում Ռուսաստանի հետ հենց տնտեսական առումով, ապա Ռուսաստանն իր հերթին Հայաստանի կողմից ավելի շատ հենց քաղաքական, նույնիսկ գաղափարական աջակցություն էր ակնկալում: Ի դեպ, ստանում է այդ աջակցությունը…
Փաստ է, որ մինչ օրս Սիրիայի ճգնաժամի կարգավորման գործընթացում հենց Հայաստանն է Կրեմլի միակ պաշտոնական աջակիցն ու գործընկերը: Ընդունենք, որ քաղաքական հարթակներում Հայաստանի աջակցությունն իսկապես շատ ավելի մեծ նշանակություն ունեցավ զուտ գաղափարային առումով, երբ Հայաստանը 20 տոննա մարդասիրական օգնություն տրամադրեց Սիրիայի ժողովրդին: Ի դեպ, մի բան էլ նշեմ` երբ այդ օգնությունը հենց ռուսական ռազմական ավիացիայի օգնությամբ տեղ հասավ, ապա սննդամթերքն ու անհրաժեշտ իրերը փրկություն դարձան ոչ միայն սիրիահայերի համար:
Հալեպում Հայաստանի գլխավոր հյուպատոս Տիգրան Գևորգյանը պատմեց, որ օգնությունը ստանալուն պես հայերն այն եղբայրաբար բաժանեցին իրենց հարևան սիրիացիներին, արաբներին, ալավիներին ու մյուս բոլոր բնակիչներին: Հավատքի տարբերություն չդրեցին, ուրիշ որևէ խնդիր չառաջացրին։
Որքան հայտնի է, Հայաստանից բացի, որևէ մեկը Ռուսաստանի Դաշնությանն այդ մարդասիրական օգնությունը կազմակերպելու գործում ձեռք չմեկնեց։ Իսկ քաղաքական հարթակներում շատ բան է նշանակում այն հանգամանքը, որ Հայաստանն այդ հարցում իր գործընկերոջ հետ ուս ուսի տվեց։
Այնպես որ սխալ կլինի ասել, որ մեր երկու երկրների հարաբերությունները մեծի ու փոքրի, ուժեղի ու թույլի, զորեղ թելադրողի ու խնդրողի դերում գտնվողի տեսանկյունից են զարգանում: Ոչ մի դեպքում։ Դա է օբյեկտիվ իրականությունը: Ու Հայաստանի Հանրապետության նախագահ Սերժ Սարգսյանի հարցազրույցն էլ առաջին հերթին հենց այդ մասին էր:
