Գոհար Սարգսյան, Sputnik
Լոռու մարզի Դեբեդ գյուղը հիմնադրվել է 1857 թվականին: Գյուղացիներն զբաղվում են անասնապահությամբ և հողագործությամբ: Կայուն աշխատանք ունեցողները քիչ են՝ հիմնականում մանկապարտեզի, դպրոցի և գյուղապետարանի աշխատակիցներն են: Երիտասարդներն էլ զբաղմունք են փնտրում:
«Հատուկ տեղ չունենք, որ կարողանանք գնալ զբոսնելու, մեր երազանքներից մեկն էլ հենց դա է, որ ունենանք մի մեծ այգի… Մեր զբոսանքի միակ տարբերակը խանութ գնալն է ու ամենակարևորը՝ ճանապարհը երկար լինի, որ կարողանանք զրուցել»,- ասաց Կարինեն:
Երեխաներն էլ հաճախում են դպրոց, աշխատում են լավ սովորել, որ հասնեն մայրաքաղաք՝ հա՛մ զբաղմունք գտնեն, հա՛մ էլ՝ լավ ապագա: Ավելի համարձակներն իրենց ուսման շարունակությունը պատկերացնում են արտերկրում: Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում Դեբեդի միջնակարգ դպրոցի աշակերտները պատմեցին թաքուն երազանքների մասին:
«Ապագայի հանդեպ մեծ երազանքներ ունեմ, երգչուհի դառնամ, ճամփորդեմ աշխարհով մեկ. ուզում եմ աշխարհին ասել, որ ես կամ»,- ասաց Անահիտը:
Դպրոցի աշակերտների ամենասիրելի ուսուցչուհիներից մեկն էլ Մարինե Միսկարյանն է: Նա մասնակցում է «Հայաստանի մանուկներ հիմնադրամի» և ԱՄՆ դեսպանատան համայնքային ծրագրերին և Դեբեդի դպրոց է եկել կամավորական սկզբունքով: Ամերիկյան համալսարանի նախկին ուսանողուհին արդեն մեկ տարի է՝ դասավանդում է դպրոցում և երեխաներին անգլերեն է սովորեցնում նոր մեթոդներով:
«Այժմ աշխատում եմ Լոռու մարզում՝ Դեբեդում, Թումանյանում և Աքորիում: Ծնունդով Նոյեմբերյանից եմ՝ Տավուշի մարզից, բայց ուսում ստանալու համար տեղափոխվեցի Երևան ու մնացի այնտեղ: Երբ նոր սկսում էի իմ քայլերը, մի մեծ նպատակ ունեի՝ տարիներ հետո, երբ կայուն մարդ կդառնամ, երբ կարիերաս կայուն կլինի, ես պետք է վերադառնամ և օգնեմ մարդկանց, ինչպես ինձ են ժամանակին օգնել»,-ասաց ուսուցչուհին:
Լավ ուսուցանելու համար Միսկարյանը հատուկ մեթոդ գիտի՝ դասընթացներն անցկացնել ինտերակտիվ եղանակով և բացառապես անգլերենով, որպեսզի աշակերտները լեզուն ավելի հիմնավոր ընկալեն:
«Զուգահեռներ եմ բերում հայերենի հետ, բայց երբ նման դասերի ժամանակ ուսուցիչը հայերեն է խոսում, աբսուրդ է ինձ համար: Ծրագրի ընթացքում ոչ միայն լեզու ենք սովորեցնում, այլև՝ մշակույթ, մտածողություն: Օրինակ՝ մենք ունեցել ենք այստեղ սևամորթ կամավորական, երեխաները բավական լավ ընդունեցին, նրանցից մեկն անգամ ասաց՝ մենք հիմա մարդուն ոչ թե նայում ենք ուրիշ աչքով, այլ՝ մեզ հավասար»,-պատմեց Միսկարյանը:
Նրա խոսքով՝ նման դասընթացների շնորհիվ երեխաների շրջանում կարծրատիպեր են կոտրվել: Ասենք, եթե մինչև մեկ տարի առաջ միայն տղաներն էին ֆուտբոլ խաղում, իսկ աղջիկների համար դա ամոթալի բան էր, ապա հիմա մտածելակերպը փոխվել է: Այլևս չեն կարմրում, երբ մեկը նրանց հասարակ հարց է տալիս կամ ուզում է զրուցել նրանց հետ:
Մեր ացելության օրը Դեբեդում աշխուժություն չկար, միակ մարդաշատ ու ստեղծարար վայրը դպրոցն էր, որտեղ աշակերտներն անհամբերությամբ սպասում էին երևանյան հյուրերին: Մեզ ընդունեցին մեծ խանդավառությամբ, ճանապարհեցին լիցքաթափված ու գոհացած. իրենց մտահղացումներն ու երազանքները նոր մարդկանց էին պատմել:
