Խաղից մեկ օր առաջ հավաքականի գլխավոր մարզիչ Արթուր Պետրոսյանը նշել էր, որ թիմում մթնոլորտը լավ է, տղաները ժպտում են: Խաղից հետո արդեն ժպտում էին բոլորը, այդ թվում, իհարկե, հավաքականի բազմահազար երկրպագուները:
Հավաքականի նորանշանակ գլխավոր մարզիչը նշել էր, որ փոփոխություններ լինելու են թիմի պաշտպանությունում, և ունենալու ենք հարձակվող: Ճիշտն ասած` մեզ համար անծանոթ խաղացողներ մեր թիմի կազմում չկային: Բայց Տարոն Ոսկանյանի հայտնվելը պաշտպանության ձախ եզրում ու Մխիթարյանի և Ղազարյանի դիրքերը հարձակման ձախ և աջ եզրերում, գումարած Կորյանի հայտնվելը մեկնարկային կազմում, արդեն նորություն էին:
Հավաքականի խաղը միանշանակ բաժանվեց երկու մասի կամ երկու խաղակեսի: Չէի ասի, թե առաջին խաղակեսում տղաները վատ էին խաղում, բայց որոշակի կաշկանդվածութուն, ամեն դեպքում, կար: Գուցե տղաները հարմարվում էին իրենց դիրքերին: Ցավալին այն էր, որ հայ ֆուտբոլիստները երկու գնդակ բաց թողեցին երկու րոպեի ընթացքում, ու երկու դեպքում էլ` սեփական սխալներից հետո: Ճիշտ է, մինչև ընդմիջում հյուրերը վտանգավոր պահերով առավելություն ունեին, բայց, միևնույն է, Չեռնոգորիան երկու գնդակ խփեց պարզապես պատժելով մեր թիմին` մեր իսկ սխալների համար:
Ընդմիջմանը չեմ կարծում, թե որևէ մեկը հավատում էր հայկական հավաքականի հաղթանակին: Երկու գնդակի տարբերությամբ պարտվելիս, այն էլ նախորդած երեք պարտություններից հետո, մի՞թե հնարավոր էր այլ սցենար: Սակայն մարզիչներն ու թիմն ապացուցեցին, որ հնարավոր է:
Շատ կարևոր գոլի հեղինակ դարձավ Արտակ Գրիգորյանը. հենակետային կիսապաշտպանը բոլորի համար անսպասելի խաղն իր վրա վերցրեց ու առաջ շարժվելով` պատ խաղարկեց Ռուսլան Կորյանի հետ և խփեց պատասխան առաջին գնդակը: Այսինքն` խաղի 50-րդ րոպեին հանդիպման սցենարը կտրուկ փոխվեց: Հյուրերը հասկացան, որ հաղթանակ դեռ չեն տարել, իսկ մերոնք էլ հասկացան, որ դեռ չեն պարտվել:
Խաղից հետո Արթուր Պետրոսյանը նշեց, որ ընդմիջմանը մարզչական կազմով պարզապես ձգտել են հանգստացնել ֆուտբոլիստներին ու տրամադրել երկրորդ խաղակեսին: Դա, իսկապես, հաջողվել էր:
Չէի ցանկանա առանձնացնել մեր խաղացողներից որևէ մեկին: Բայց չնշել, որ երկրորդ կեսում հիանալի խաղ ցուցադրեց Գևորգ Ղազարյանը, չեմ կարող: Պարզ երևաց, որ այս ֆուտբոլիստը շատ լավ մարզավիճակում է, ու հայտնվելով հարձակման տարբեր դիրքերում` Գևորգն անընդհատ փորձում էր հեռվից անակնկալի բերել Չեռնոգորիայի դարպասապահ Բոժովիչին: Վերջում դա անակնկալ էր, ընդ որում, ոչ միայն դարպասապահի համար:
Բայց մինչև Ղազարյանի խփած հաղթական գնդակը մերոնք պարզապես ճնշեցին մրցակցին: Հայաստանի հավաքականը խաղաց ընդմիջումից հետո հրացանակիրների սկզբունքով: Խաղադաշտում զգացվում էր ոչ միայն մեր 11 ֆուտբոլիստների, այլև պահեստայինների նստարանին գտնվող խաղացողների ու մարզիչների` հաղթանակի հասնելու մեծ ցանկությունը:
Նվիրվածությունն ամենաբարձր մակարդակի վրա էր, ինչ որ տեղ էլ, չվախենանք բառերից, մերոնք հերոսություն արեցին: Հրայր Մկոյանի խաղը ինչպե՞ս այլ կերպ բնութագրես, երբ վճռական պահին մեր պաշտպանը Յովետիչի հարվածից հետո գլխով դուրս բերեց գնդակը անպաշտպան դարպասից:
Վարազդատ Հարոյանն էլ հերոսացավ մրցակցի դարպասի մոտ. անկյունայինի խաղարկումից հետո Հարոյանը, հավասարեցնելով հաշիվը, պարզապես արթնացրեց «Հանրապետական» մարզադաշտը: Ու մենք արդեն հաղթանակ էինք ուզում` մոռանալով, որ պարտվում էինք, ընդ որում` անհույս: Եվ ցանկությունն այս խաղում դարձավ իրականություն:
Պարզ էր, որ հյուրերն արդեն մտածում էին մեկ միավոր վաստակելու մասին, թեև պատրաստ էին նաև հակագրոհի: Բայց հակագրոհի հնարավորություն հայ ֆուտբոլիստները չտվեցին: Ու մրցավարի ավելացրած երրորդ րոպեին Ղազարյանը հասավ իր նպատակին:
Առաջարկում եմ այսուհետ նշել, որ հաղթում է թիմը և պարտվում է նույնպես թիմը, այլ ոչ թե մարզիչը: Որովհետև Արթուր Պետրոսյանին և նրա օգնականներին շատ կարճ ժամանակահատվածում հաջողվեց տղաներին պարզապես հոգեբանորեն տրամադրել: Տվյալ դեպքում խաղի երկրորդ մասում դա արտահայտվեց փայլուն ձևով:
Թիմի առաջատար Հենրիխ Մխիթարյանի խաղն էլ շատ կարևոր էր: Հերթական անգամ համոզվեցինք, որ Մխիթարյանը խաղադաաշտում պարզապես թիմի հաջողության գրավականն է: Ճիշտ է, խաղային պրակտիկայի պակասը զգացնել տվեց, բայց Մխիթարյանն, ինչպես ասում են, VIP է թիմի համար:
Հայաստանի հավաքականը պատմության մեջ նման առաջին հաղթանակը տարավ: Մեր թիմը մեզ ստիպեց հավատալ հաղթանակին, և այն կայացավ: Բայց նաև չմոռանանք, որ անկախ արդյունքից` պետք է միշտ լինել հավաքականի կողքին ու միայն դրական էմոցիաներ հաղորդել ազգային հավաքականին։
Ի դեպ, Չեռնոգորիայի հավաքականի գլխավոր մարզիչ Լյուբիշա Տումբակովիչը խաղից հետ նշեց, որ զարմացած է խաղի արդյունքից: Հյուրերն, անկասկած, արդեն հավատացել էին հաղթանակին: Սակայն, ինչպես ասում են, «ծիծաղում է նա, ով վերջինն է ծիծաղում»: Արթուր Պետրոսյանը գտավ հավաքականի նախ` ժպիտը, ապա նաև հաղթանակը:
