Հոսպիտալիերների շքանշանի մեծ մագիստրոսների պալատի դահլիճներից մեկը` Կաստելոն, ամփոփում է իր մեջ Հռոդոսի և Կիլիկիայի երկկողմանի կապերի գաղտնիքը։
«Հին քաղաքի հնագիտական պեղումների ժամանակ հայտնաբերվել են Կիլիկիայի թագավորության ոսկե դրամներ, որոնք հաստատում են Հռոդոսի և Կիլիկիայի միջև կապերը», — Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Հռոդոսի բնակիչ Ալեքսանդրը։
Նա ծնվել, մեծացել է կղզում, և ինչպես նրա հայրենակիցները՝ հույները, հայերին եղբայր է համարում, քանի որ այս երկու ժողովուրդներին միավորում է ոչ միայն պատմությունը, այլև ընդհանուր ցավը` թուրքերի իրագործած ցեղասպանությունը։
Կաստելո ամրոցում կարելի է գտնել նաև այն երկրների պատկերներով քարտեզ, որոնց հետ Հռոդոսը առևտրատնտեսական հարաբերություններ էր պահպանում։ Դրա վրա գրություն կա` «Հայաստան» (ենթադրաբար նկատի են ունեցել հայկական Կիլիկիա)։
Այստեղ կարծում են, որ սա ևս մեկ ապացույց է այն բանի, որ հայերն ու հույները հին ժամանակներից ի վեր բարեկամական հարաբերություններ են ունեցել։
Հայկական հետքեր որոնելով
Այս գտածոյից ոգևորված, մենք սկսեցինք հայկական հետքեր փնտրել Էգեյան ծովում տեղակայված 1398 քմ ընդհանուր մակերեսով կղզում։ Առաջինը, ինչ մեզ հարցրեցին հույները` արդյո՞ք մենք թուրք չենք։ Սակայն, լսելով՝ «Ոչ, մենք հայ են, Հայաստանից ենք ժամանել», նրանք ժպտացին. «Օ՜, Հայաստան։ Մենք էլ ձեզ նման օրթոդոքս ենք, այնպես որ ընկերներ ենք»։
Հռոդոսն ապշեցնում է քարերի գեղեցիք շարվածքով, փոքրիկ շատրվաններով, նեղ փողոցներով, որտեղ աշխարհի տարբեր երկրներից եկած զբոսաշրջիկներով լցված մի շարք սրճարաններ, ռեստորաններ կան։
«Հայեր այստեղ չկան, ես ծնվել և մեծացել եմ կղզում, սակայն երբեք բնիկ հայերի չեմ հանդիպել։ Այստեղ հիմնականում ապրում են հույներ և սկանդինավյան երկրներից եկած մարդիկ», — Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում ասաց կաշվե պայուսակներ վաճառող Ռունան։
Նրա խոսքով, շատերն այստեղ են գալիս Սկանդինավյան երկրներից՝ աշխատանք գտնելու։ Ոմանք հետ են վերադառնում, մյուսները մնում` ամուսնանալով հույների հետ։ Ռունան խոստովանեց, որ սիրում է Հռոդոսը, սակայն, երբ ավարտվում է զբոսաշրջային սեզոնը, այստեղ շատ տխուր է լինում։
«Ձեր բախտը բերել է, դուք ծնվել եք մայրաքաղաքում, դուք անելիք ունեք միշտ, իսկ ես ձմռանը աշխատանք չունեմ, ստիպված զբաղվում եմ տան գործերով և երեխա մեծացնում», — նշեց նա։
Պարզվեց, որ բնական կաշվից պայուսակները, որոնք նա վաճառում է, արտադրվում է նրա հայրիկի գործարանում, որը նույնպես աշխատում է միայն զբոսաշրջային սեզոնին։
Ծանոթություն նոր քաղաքի հետ
Դժվարությամբ «շնորհակալություն» բառն արտաբերած Ռունային հրաժեշտ տալով` մենք շարունակեցինք հայկական հետքերի փնտրտուքն արդեն նոր քաղաքում։ Նոր քաղաքը գրավում է սպիտակ քարից կերտած փոքր տներով, նեղ փողոցներով, որով ճարպկորեն տեղաշարժվում են մեծ ավտոբուսները, բավականին մատչելի շքեղ ռեստորաններով, եվրոպական և ազգային հագուստի խանութներով։
Նման փողոցներից մեկում մենք տեսանք «Մանուկյան» ցուցանակով մի խանութ։
«Ալան Մանուկյան` աշխարհահռչակ ֆրանսահայ դիզայներ։ «Մանուկյան» նորաձև հագուստի ֆրանսիական բրենդը Ալանը հիմնադրել է 1969 թվականին», — ասաց մեզ խանութի վաճառողուհին։
Մենք հրաժեշտ տվեցինք նրան և շարունակեցինք մեր ուղևորությունը բարի մարդկանցով այս զարմանահրաշ քաղաքում։
