Այստեղ ապրողները տաքարյուն և հյուրընկալ մարդիկ են, որոնք գյուղում անծանոթ մարդ տեսնելուն պես տուն են հրավիրում, հյուրասիրում ու նեղանանում են, եթե հյուրը որոշում է շուտ գնալ:
Այստեղ ապրում են մարդիկ, որոնք լիաթոք ուրախանում են, երբ ինչ-որ մեկի հարսանիքը կամ ծնունդն է նշվում. ազգային երգեր են երգում, ավանդական քոչարի ու յարխուշտա պարում:
Գյուղում է գտնվում Հայաստանի ազգային հերոս, զորավար Անդրանիկ Օզանյանի կիսանդրին: Իսկ թե ինչպես են խորհրդային տարիներին պաշտպանել հերոսի քանդակը, բոլորովին այլ պատմություն է:
Ինձ շատ բան է կապում փոքր ու արևոտ Ուջանի հետ: Այս գյուղը հիմնել են Արևմտյան Հայաստանի Սասուն գավառի բնակիչները: Խիզախ սասունցիների թվում է եղել նաև նախապապս՝ Տեր Գևորգը, որը ծնվել է Հազո քաղաքում: Տեր Գևորգն ու նրա երկու որդիները՝ Աղեքն ու Սերոբը, հրաշքով են փրկվել սարսափելի կոտորածներից: Իսկ ընտանիքի մյուս անդամները թուրքական յաթաղանի զոհ են դարձել…
Նախապապս տոհմիկ քահանա է եղել, հայրենի քաղաքում մեծ հողակտոր ու եկեղեցի է ունեցել: Քրդերը մինչև հիմա այդ տեղանքն անվանում են Պլավենց: Հենց այդպես է կոչվել մեր ցեղը: Ավելի ուշ Տեր Գևորգի հետնորդներն իրենց ազգանունը դարձրել են Գևորգյան՝ ի հիշատակ պապի:
Մինչև Առաջին աշխարհամարտը Ուջանում կովկասյան թաթարներ են բնակվել, որոնք ոչնչացրել են հայերի հետ կապված ամեն բան: Երբ սկսվել է պատերազմը, լքել են այդ տարածքը, և գյուղում մի քանի թուրք ընտանիք է մնացել:
Տեր Գևորգը մյուս սասունցիների հետ զենքը ձեռքին կռվել է Արագած լեռան ստորոտին գտնվող հայկական հողերի համար: Նրանց հաջողվել է Ուջանից վտարել թուրք ընտանիքներին և հաստատվել գյուղում: Նախապապս եղել է մեկն այն մարդկանցից, որոնք ոչ միայն հայերով են բնակեցրել գյուղը, այլ նաև իրենց զավակներին ու հայրենակիցներին տեղափոխելով Արևելյան Հայաստան՝ փրկել են նրանց:
Իսկ նրան փրկվել չի հաջողվել. բոլշևիկները 1937թ-ին սպանել են քրիստոնյա ու քահանա լինելու համար: Եվ այդ ճակատագրին շատերն են արժանացել:
Գյուղում հիշում են նրա անունը, երախտապարտ են Տեր Գևորգին ու այն քաջերին, որոնք Ուջանը հայերով են բնակեցրել: Այսօր այստեղ ապրում են նրանց հետնորդները, և եթե նույնիսկ շատերն ապրուստի պատճառով մեկնում են Երևան կամ արտասահման, միևնույն է՝ անպայման վերադառնում են իրենց արմատներին:
