Ոստիկանությունը 3 օր փակեց փողոցները, որ զորահանդեսի փորձեր անի: Մարդիկ ոչ թե ոգևորվեցին զորահանդեսով, այլ հայհոյեցին փողոցները փակողներին էլ, զորահանդեսն էլ:
Բանակը փողոց դուրս բերեց «Բուկ»-երն ու Իսկանդերները, օդ բարձրացրեց ռազմաօդային մի ամբողջ արսենալ: Մարդիկ ոչ թե ոգևորվեցին իրենց պաշտպանվածության այսպիսի հնարավորություններից, այլ չհավատացին ո՛չ դրանց իսկությանը, ո՛չ հայկական պատկանելությանը:
Անգամ այն, որ Անկախության 25-ամյակից առաջ կառավարություն է փոխվում, նոր վարչապետն էլ հանրապետական չէ ու կենսագրությունն էլ` համեմատաբար մաքուր, կարծես, բան չի փոխում:
Արդեն մի քանի օր է` իսկական հիստերիա է Ադրբեջանում: Այնտեղ, ի տարբերություն Հայաստանի, մեր զորահանդեսին շատ ավելի լուրջ են մոտենում: Իսկապես անհանգստացած են փողոց դուրս եկած զինտեխնիկայից ու այն հանգամանքից, որ Ռուսաստանն իր զենքով ակնհայտորեն կանգնած է Հայաստանի թիկունքին:
Ադրբեջանի արտգործնախարարը ոչ ավել, ոչ պակաս, Անկախության տոնից մեկ օր առաջ հայտարարեց՝ Հայաստանից Լեռնային Ղարաբաղի վերաբերյալ բարի կամքի վրա հիմնված բանակցությունների մեկնարկի են սպասում: Բոլորովին չվստահելով այստեղից հնչող հայտարարություններին՝ միևնույնն է, կարելի է փաստել, որ անկախ ենթատեքստերից, Ադրբեջանը մի քիչ վախեցած է:
Մնում է՝ մենք էլ գոնե մի քիչ ուրախանանք:
Այսօրվա իշխանությունը մեր Անկախությունը չէ:
Այսօրվա իշխանությունը մեր Պետականությունը չէ:
Իշխանություններն, անգամ վերարտադրվելով, հավերժության ու անմահության խնձոր չեն գտնում ու ուտում, որ հավերժ լինեն:
Մի օր սրանք կգնան՝ նրանք կգան,նրանք կգնան՝ ուրիշները հերթ կկանգնեն:
Ոչ թե թքել-հեռանալով, ոչ թե մեռնել-չապրելով, այլ հակառակը՝ պնդերեսորեն մնալով, աշխատել —ապրելով պիտի ապահովենք ինքներս մեր Անկախությունը, Պետականության շարունակականությունը:
Ցանկացած պատմաբան կասի՝ Հայաստանի Անկախությունն ու այս Պետականությունը պատմական հրաշքի պես մի բան էին: Այսպիսի բաներ, հավատացեք, գրեթե չեն պատահում: Էլ ավելի հրաշք է Լեռնային Ղարաբաղի իրողությունը:
Մեր պապերն ու տատերը, որ ցեղասպանվեցին ու տարագրվեցին, երանի կտային մեզ, որ մեր մաշկի վրա ենք զգում Պետականություն ունենալը՝ իր օլիգարխիայով, ընտրակեղծիքներով ու էլի շատ անհանդուրժելի իրողություններով հանդերձ:
Մեր երեխաներն էլ, բարեբախտաբար, արդեն չեն հասկանում՝ ինչ է նշանակում չունենալ պետություն ու ապրել այն լծի տակ, որն այդ պահին կպարտադրվի: Նրանք Անկախության առաջին, երկրորդ, երրորդ ու շարունակող սերունդներն են:
Հենց միայն սրա համար արժե սեպտեմբերի 21-ին մի-մի եռագույն վերցնել, այտին կամ ձեռքին եռագույն նկարել ու դուրս գալ փողոց: Որքան հնարավոր է,արժե բարձր գոռալ հայկական բանակի ամեն մի ցուցադրության համար:
Հաստատ այդ գոռոցից ավելի բարձր են գոռացել ապրիլին մեր դիքերը ոչ մի կերպ չհանձնած տղաները: Նրանք այն սերունդն են, որ գիտեին՝ ապրելով են հաղթում, բայց չվարանեցին մեռնել, որ ապրենք:
Սիրենք, ապրենք ու կառուցենք:
Շնորհավո՛ր Անկախությունդ, Հայաստան:
