Երևան, 18 սեպտեմբերի-Sputik, Գոհար Սարգսյան. Վաղուց ամայացած «Իմպուլս» գործարանում հանդիպեցինք դիլիջանցիներին, որոնք պատմեցին երբեմնի ստեղծարար քաղաքի մասին: Դիլիջանում այսօր մշտական բնակություն ունեցողների թիվը փոքր է: Մի մասն արտագաղթել է Երևան, մյուսն էլ՝ երկրի սահմաններից դուրս:
Նրանք, ովքեր նախընտրել են դիլիջանյան մաքուր օդը, հույս են դնում տեղի անտառների վրա: Կտրում կամ հավաքում են փայտերը, վաճառում դրանք կամ փոխանակում մթերքի հետ:
Իր հանգստյան գոտիներով հայտնի քաղաքում այսօր երանությամբ են հիշում կապի միջոցներ արտադրող «Իմպուլս» գործարանը: Այն ստեղծվել է 1962 թվականին:
Գործարանը «կերակրել է» շուրջ 3000 դիլիջանցու: Երբեմնի աշխույժ և մարդաշատ գործարանն այսօր ամայի է ու անշունչ: Նախկին աշխատակիցներին հանդիպեցինք հենց գործարանի տարածքում: Այն պահից, երբ գործարանը փակվեց, նրանք աշխատել են այլևս այդ տարածք չմտնել. նույնիսկ լավ հիշողություններն են ճնշող դարձել:
«Այս գործարանում ես աշխատել եմ ամսական 700 ռուբլի, դա հերիք էր ընտանիքս շատ լավ պահելու համար, այդ աշխատավարձով տուն և մեքենա գնեցի. Ժիգուլի էր, ժամանակի լավագույն մեքենաներից մեկը»,- պատմեց զրուցակիրներիցս Արմենը:
Գործարանում արտադրվում էին կապի միջոցներ: Նրանք պատրաստում էին տեխնիկան և ուղարկում Մոսկվա: Անգամ չգիտեին, թե այդ սարքերն ինչ վերջնական տեսք էին ստանում և ինչի համար էին օգտագործվում:
«Երևի օգտագործում էին ռազմական նպատակներով: Մեզնից հասնում էր պատրաստելը, պատրաստում էինք և ուղարկում: Բոլորս սպիտակ խալաթներով էինք: Հաճելի էր, ոնց որ բժիշկ լինեինք, կարևորված էինք մեզ զգում, իսկ հիմա աշխատանք չունենք, պարապ ման ենք գալիս»,-պատմեց նախկին աշխատակիցներից Տիգրանը:
Երկու զրուցակիցներն էլ կարծում են, որ խորհրդային տարիներն աշխատանքի տեսանկյունից բարենպաստ էին Հայաստանի համար:
«Բոլորն աշխատանք ունեին և ասօրվա պես սոված չէին մնում: Հիմա ջահելներն այստեղ չեն մնում: Ապրելու միջոց, աշխատելու տեղ չկա: Մենք էլ թոշակի հույսին ենք մնացել, դա է ճշմարտությունը: Այն տարիները լավն էին»,-միաբերան հաստատեցին զրուցակիցներս:
Գործարանի նախկին աշխատակիցներն այդ գործարանի տարածք ոտք չէին դնում: «Իմպուլսի» փակվելուց հետո առաջին անգամ այնտեղ մտան կազմակերպված միջոցառման բերումով: Այնտեղ մնացած շատ իրեր հիշեցնոմ էին անցյալը: Նրանց մոտ հուզմունք նկատեցի, բայց նաև՝ թեթևակի վրդովմունք:
Կարծում են, որ պետք է մտնել միայն վերագործարկված «Իմպուլս», չնայած այդ իրականությանն այդքան էլ չեն հավատում:
Հավատ չներշնչեցին նաև Դիլիջան համայնքի անդամներից մեկի խոսքերը, որը գործարան մտավ թիկնապահի ուղեկցությամբ և միջոցառման ներկաներին հույս տվեց, որ գործարանը մի օր կաշխատի:
«Իմպուլսի» հին ու փոշոտ աթոռներին մեր զրուցակիցները նստեցին 15 տարի անց, Sputnik-ի խնդրանքով, գուցե վերջին ագամ:
