ԵՐԵՎԱՆ, 12 սեպտեմբերի — Sputnik, Խաչիկ Չախոյան. Հայ մարզիկների նվաճումներով մենք, անկասկած, ուրախանում ենք։ Նույն ուրախությունն ենք նաև զգում, երբ հայազգի մարզիկները հաջողության են հասնում այլ երկրների հավաքականների կազմում: Ու հակառակը` հայ մարզիկների պարտությունները միշտ էլ ցավ են պատճառում, անկախ, թե որ դրոշի ներքո են նրանք հանդես գալիս:
Առավել ևս ցավ ենք ապրում, երբ կորցնում ենք մեր անվանի մարզիկներին, որոնք իրենց հաղթանակներով ավելի մեծ փառք են բերում հայ ազգին, թեև երբեմն մրցահարթակներում, ի նշան հայ մարզիկների հաղթանակի, ուրիշ երկրի օրհներգ է հնչում: Նելսոն Դավիդյանի մահը, անշուշտ, կորուստ էր նախևառաջ մարզաշխարհի համար: Իր աշխատանքային գործնեությունը ծավալելով Ուկրիանայում` Դավիդյանը շարունակում էր մնալ հայ ու ներկայացնում նաև մեր ազգը:
Նախկին ԽՍՀՄ-ը միավորել էր 15 հանրապետություններ, ու այդ 15 երկրների մարզիկների հաղթանակից հետո հնչում էր միևնույն օրհներգը: Ժամանակները փոխվեցին, ու ԽՍՀՄ-ի փլուզումից շատ մարզիկներ հայտնվեցին տարբեր երկրներում: Մասնավորապես` Նելսոն Դավիդյանը իր աշխատանքը շարունակեց Ուկրաինայում: Դավիդյանի նման փորձառու մասնագետի կարիքը կար ամենուրեք, ու շատ շուտով անվանի մարզիկն ու մարզիչը սկսեց նաև պտուղներ քաղել մարզչական աշխատանքում:
Սպորտային ղեկավարությունը մարզչի աշխատանքը գնահատելիս առաջնորդվում է տվյալ մարզչի սաների արդյունքներով: 2006 թվականին երկրորդ անգամ գլխավորելով Ուկրաինայի հավաքականը` Դավիդյանը նոր հաջողություններ ապահովեց հունահռոմեական ոճի այդ երկրի հավաքականին: Եվ երկար տարիների ընդմիջումից հետո Ուկրաինայի հավաքականը 2007 թվականին դարձավ աշխարհի գավաթակիր: Բացի այս հաջողությունից` Նելսոն Դավիդյանի աշխատանքի շնորհիվ աշխարհի չեմպիոնի կոչումը 2006 թվականին նվաճեց Վլադիմիր Շացկիխը: Իսկ 2008 թվականին Պեկինի օլիմպիական խաղերում Արմեն Վարդանյանի արծաթե մեդալը առաջին մեդալն էր Ուկրաինայի հունահռոմեականների համար վերջին ութ տարվա ընթացքում: Անկասկած, Դավիդյանն իր փորձով ու վարպետությամբ դեռ շատ կօգներ մարզիկներին, սակայն 66 տարեկան հասակում ճանաչված խորհրդային ըմբիշը հեռացավ կյանքից:
Որպես վերջաբան հավելենք, որ Նելսոն Դավիդյանն աշխարհի (1974, 1975) և Եվրոպայի (1973, 1980) կրկնակի չեմպիոն էր: 1974 թվականին նախկին ԽՍՀՄ հավաքականի մարզիչները վերջին պահին հավաքական հրավիրեցին Դավիդյանին աշխարհի առաջնությանը մասնակցելու համար: 66կգ քաշային կարգում փոխարինելով Շամիլ Խիսամիդինովին` 62 կգ քաշային Դավիդյանը թեև քաշով զգալիորեն թեթև էր, սակայն գետնելով իր բոլոր մրցակիցներին` դարձավ աշխարհի չեմպիոն: 1976 թվականին Դավիդյանը Մոնրեալի օլիմպիական խաղերում նվաճեց արծաթե մեդալ, իսկ 1980 թվականին անհասկանալի պատճառներով Դավիդյանը չհրավիրվեց ԽՍՀՄ հավաքական Մոսկվայի օլիմպիական խաղերին մասնակցելու համար:
