Կուլիսային խոսակցություններում հավանական թեկնածուների պակասություն էլ չենք զգում երբևէ: Եվ ինչպես ժողովուրդն է սիրում ասել` չկա ծուխ առանց կրակ:
Վարչապետ Հովիկ Աբրահամյանի հնարավոր հրաժարականի մասին խոսակցությունները պարբերաբար թեժանում են ու մարում, հերթական անգամ մամուլում ակտիվացել են նրա հրաժարականի մասին քննարկումները: Հավանական թեկնածուի անունն էլ չի ուշացել՝ Կարեն Կարապետյան:
Հրաժարականների մասին նման խոսակցությունները սովորաբար ակտիվանում են ընտրություններից առաջ, իսկ առաջիկայում ՏԻՄ ընտրություններ են, հետո էլ՝ խորհրդարանական, հետո էլ՝ նախագահական: Մամուլը նկատում է, որ Հովիկ Աբրահամյանը մի անգամ արդեն հրաժարական տալու առիթ ունեցել է, նույն ընտրությունների պատրվակով. նախընտրական շտաբ պիտի ղեկավարեր՝ հրաժարվելով խորհրդարանի ղեկավարի աթոռից: Բայց ինչպես ասում են, ամեն մի ընտրություն մի նոր հնարավորություն է: Փաստորեն Հովիկ Աբրահամյանին վարչապետի աթոռին հավակնելու հնարավորություն էր ընձեռված: Իսկ հրաժարական տալը հեշտ գործ է միայն այն դեպքում, երբ նոր հեռանկարներ են բացվում:
Եթե հավատանք Հովիկ Աբրահամյանի հրաժարականի մասին վերջին խոսակցություններին, ուրեմն պետք է նաև հարց առաջանա՝ իսկ այս դեպքում ի՞նչ հեռանկար է բացվում: Եթե հրաժարականը կրկին հնչի շտաբ ղեկավարելու պատրվակով, ենթադրաբար, նոր պաշտոնի խոստումն անխուսափելի է: Ուրեմն մտածելու տեղիք է տալիս, իսկ ի՞նչ է նախատեսված Հովիկ Աբրահամյանի համար այս անգամ ՝ դեսպա՞ն, թե՞ նախագահ:
Մեր երկրում միշտ այնպես է պատահել, որ վարչապետի աթոռից նախագահի պաշտոն մեկ քայլ է, ամենաքիչը դեսպանի գործը կա ու կա: Ամենաթարմ օրինակը Տիգրան Սարգսյանին ԱՄՆ ուղարկելն էր: Իսկ Ռոբերտ Քոչարյանն ու Սերժ Սարգսյանը երկրի նախագահությունը ստանձնեցին վարչապետությունից անմիջապես հետո:
Բայց շատերը կհամաձայնեն՝ այս ամենի մեջ ամենացավալին այն է, որ ցանկացած նոր պաշտոնում նոր անձի նշանակումն ու հրաժարականը ժողովրդին հուզում է միայն այնքանով, որքանով տվյալ հրաժարականը կապ ունի իր անձի հետ: Ձևավորվել է մի ցավալի իրականություն, որ տվյալ պաշտոնից հրաժարական տվող կամ տվյալ պաշտոնի հնարավոր թեկնածուների ցանկում նշվողների անուններում մարդիկ փորձում են ծանոթ-բարեկամ գտնել, որ աշխատանք չկորցնեն կամ նոր հեռանկարներ տեսնեն: Այսինքն մեր կյանքը անձերով է պայմանավորված: Այնինչ կայացած երկրներում գործում են այնպիսի մեխանիզմներ, որ անձերի հրաժարականներն ու նշանակումները էականորեն չեն փոխում մարդկանց կյանքը: Պաշտոններն ընդամենը ենթադրում են արդեն գործող մեխանիզմների լավ կառավարում: Իսկ մեր երկրում ամեն նորանշանակ պաշտոնյա գալիս է իր մեխանիզմներով, ամեն մի հեռացող իրենը տանում իր հետ, և արդյունքում երկիրը դոփում է տեղում, էլ չենք խոսում հետընթացի մասին:
Դուրս գալ է պետք անձերի ու միայն սեփական կաշվի մասին մտածելու քաղաքականությունից: Հաղթել կարող են միայն պետականամետ մտածող պետական այրերն ու պետականություն սիրող ժողովուրդը, ինչը մեզանում պակասում է… ցավոք:
