Փորձագետի խոսքով` հայ-իրանական հարաբերություններն ընդհանուր առմամբ գնահատելու դեպքում պետք է շեշտել մի հանգամանք` աշխարհում անխտիր բոլոր հարևան պետությունները միմյանց հետ պատերազմել են և միմյանց հետ հարևանություն արել, որովհետև անգամ կենցաղային փուլում դիտարկելու դեպքում հասկանալի է, որ առանց վիճելու և միմյանց տուն այցելելու հնարավոր չէ հարևանության անել։
«19-րդ դարավերջին և 20-րդ դարասկզբին հայկական ազատագրական պայքարը խթանելու, գավառներում բնակվող ժողովրդի մեջ այդ գաղափարներն արմատավորելու նպատակով օգտագործվում էր հայ գրականության գործիքը, օրինակ` Րաֆֆու «Սամվելը»։ Մեզանում Իրանի մասին պատկերացումները, պատկերավոր ասած, հիմնված են Րաֆֆու ստեղծագործությունների վրա։ Այս տեսանկյունից մենք ունենք երկակի մոտեցում իրանցիների հանդեպ։ Մեկը` Իրանն է, որ ՀՀ անկախությունից հետո մեզ համար կյանքի ճանապարհ է ապահովել, երկրորդը` Իրանը, որի դեմ մենք կռվում էինք 5-րդ դարում։ Պետք է հստակ հասկանալ, որ 5-րդ դարի Իրանն այլևս չկա։ Այն վերածվել է մի երկրի, որտեղ հայերը ինչ-որ տեղ նաև արտոնյալ կարգավիճակ ունեն»,- ասում է փորձագետը։
