Խաչիկ Չախոյան, Sputnik.
Պարզ ու հասկանալի է, որ օլիմպիական խաղերում չեմպիոն դառնալը կամ մեդալ վաստակելը հեշտ չէ: Ավելին՝ շատ դժվար է: Բայց հայ օլիմպիականներին անհաջողությունները հետապնդում են նույնիսկ այն մրցաձևերում, որոնցում Հայաստանը կարող է առաջատար լինել:
Ծանրամարտի 77կգ քաշային կարգում Անդրանիկ Կարապետյանը վնասվածքի պատճառով ձեռքից բաց թողեց առնվազն օլիմպիական բրոնզե մեդալը: Հետո բռնցքամարտիկ Վլադիմիր Մարգարյանը չկարողացավ շարունակել մենամարտը վնասվածքի պատճառով: Հետևեց Առաքել Միրզոյանի վնասվածքն ու մրցահարթակին հրաժեշտ տալը, Մոնիկա Վասիլյանը մրցման դուրս չեկավ նույն պատճառով, ու վերջապես հեռացատակորդ Գոռ Ներկարարյանն էլ չպարզաբանված պատճառներով չներկայացավ մրցումներին:
Սա ի՞նչ է: Ճգնաժա՞մ, անհաջողությունների շարք, թե՞ պարզապես բախտն է երես թեքել մեր մարզիկներից: Թե՞ մերոնք հայտնվել են հոգեբանական ճնշված վիճակում: Օլիմպիական ավանում մեր օլիմպիականները ապրում են իրար կողքի, ու, իհարկե, հաղթանակները ազդում են բոլորի վրա՝ անկախ մարզաձևից:
Համենայն դեպս մի բան այն չէ: Ոմանք դժգոհում են օլիմպիական ավանի սենյակների փոքրությունից, ոմանք՝ եղանակից: Սակայն մեր մարզիկներից դժգոհություններ չեն լսվել: Բայց միևնույնն է՝ մի բան այն չէ: Արսեն Ջուլֆալակյանի պարտությունն էլ այսօր նոր կնճիռներ առաջացրեց հայ մարզասերների դեմքերին: Հինգ բռնցքամարտիկներից չորսն ավարտեցին իրենց ելույթները՝ չհասնելով մեդալային գոտի:
Ցավալի է, բայց փաստ, առայժմ մենք հույսեր ենք փայփայում ու հավատում, որ հաջողությունը լինելու է: Բայց ինչ էլ լինի, առջևում մենք արդեն շատ անհաջողություններ ունեցանք: Չի կարելի ասել, որ մերոնք առանց պայքարի են պարտվել: Սակայն արդյունքները վկայում են մեր օլիմպիականների մակարդակի մասին, ու, ցավոք, մենք հետ ենք մնում:
Սպորտում ու առավել ևս օլիմպիական խաղերում պատահականություններ կամ անակնկալներ լինում են: Սակայն այս գործոնն էլ է մեզ շրջանցում: Հայ կամ հայկական ծագում ունեցող ու այլ երկրների դրոշի ներքո հանդես եկող մարզիկ-մարզուհիները անհամեմատ մեծ հաջողությունների են հասել:
Պարզ է, որ մենք փոքր երկիր ենք, ու դժվար է պայքարել հզորների դեմ, բայց միևնույնն է՝ մենք մաքսիմալիստ ենք ու հաղթանակներ ենք ուզում, իսկ դրանք դեռ չկան: Մնում է միայն հուսալ ու աջակցել մեր այն մարզիկներին, ովքեր առաջաիկա օրերի ընթացքում կմտնեն պայքարի մեջ: Ժամանակը ցույց կտա՝ արդյոք Ռիոն մեզ ուրախանալա առիթ տալու է, թե ոչ: Առայժմ հաղթանակների քաղցը շարունակվում է:
