Sputnik Արմենիան զրուցել է Սեդա Թութխալյանի հետ, որն իր առաջին ազատ ծրագիրը ներկայացրել էր Արա Գևորգյանի «Արցախ» ստեղծագործության ներքո։
- Ինչպե՞ս եք գնահատում ձեր ելույթը։
— Ինձ մոտ զուգափայտերի վարժությունը լավ ստացվեց և թռիչքը։ Լավ սկսեցի, վերջում մեծ ուժեր ունեի և պտտվեցի, կարծում եմ` ավելի բարդ էլեմենտներ էլ կանեի, իսկ ազատ ոճում ուժերս, ասես, սպառվեցին։ Չհասկացա` ինչ պատահեց հետս։
- Առաջին օլիմպադան առաջին սիրո պես բան է։ Ի՞նչը կհիշվի օլիմպիադայից։
— Իհարկե այն պահը, երբ մենք հավաքականով կանգնել էինք պատվո պատվանդանի վրա։
- Դժվա՞ր էր հանդես գալ հավաքականի կազմում։
— Ես հավաքականում հայտնվեցի ամենավերջին պահին։ Պատճառն այն էր, որ Քսենիա Օֆանեսովան առողջական խնդիրներ ուներ։ Ես վախենում էի. Պատասխանատվությունս մեծ էր, վախենում էի, որ հանկարծ հավաքականը չտուժի։ Բայց ամեն ինչ լավ անցավ։
- Միայնակ հանդես գալն էր հե՞շտ, թե՞ հավաքականի հետ։
— Հավաքականի հետ հանդես գալու օրն ավելի հեշտ էր։ Աղջիկները շատ էին, միմյանց սատարում էինք։ Ալիա Մուստաֆինան էր կողքիս։
- Նրա համար առաջին օլիմպիադան չէր։ Խորհուրդներ տալի՞ս էր։
— Մոտենում էր ամեն ելույթից առաջ, հարցնում էր ինչով օգնի։ Նա ինձ հետ քննարկում էր գրեթե բոլոր էլեմենտները։
- Ամերիկուհիներն ավելի բարձր գնահատականներ ստացան։ Ո՞րն էր նրանց առավելությունը։
— Ինձ թվում է` նրանց բազան է ավելի մեծ։ Այդ պատճառով էլ նման գնահատականներ ստացան։
- Ի՞նչ կտա քեզ օլիմպիական փորձը։
— Չգիտեմ ինչ կլինի։ Գուցե ես ինչ-որ բան ավելի բարդացնեմ և ավելի վստահ ելույթ ունենամ։
- Սրանի՞ց էլ բարդ։
— Ես կարող եմ ավելի բարդացնել։
- Ելույթի ժամանակ հնչեց Արա Գևորգյանի երաժշտությունը։ Ո՞վ է ձեզ օգնել երաժշտության ընտրության հարցում։
— Ինձ օգնել են ծնողներս, նրանք առաջարկեցին այն երաժշտությունը, որը հնչում էր «Իմ մեծ հայկական ընտանիքը» ֆիլմում։ Ես խոսեցի մարզչի հետ։ Նրան շատ դուր եկավ, իսկ պարուսույցը օգնեց բեմականացման հարցում։
