Ստեփանակերտի հրապարակում ժամը 19։00-ն էր։ Աշխատանքն ավարտած մարդիկ զբոսնում էին, ու մեկ էլ՝ մանկան բարձր ճիչ լսվեց։ Բոլորը մի մարդու պես, առանց ավելորդ խառնաշփոթի, շտապեցին ձայնի ուղղությամբ։ Տեսան, որ փոքրիկի հետ ամեն ինչ նորմալ է, ու նորից բազմամարդ «հավաքը» ցրվեց` ամեն մեկն իր գործով։ Արցախում պաշտպանական բնազդը ընդգծված է շատ վառ։
Գուցե հենց այդ պաշտպանական բնազդն է նրանց ստիպում նաև երկրի ներսում քիչ ընդդիմադիրներ ունենալ։ Կամ հարց է ծագում՝ ինչի՞ն ընդդիմանալ, եթե բոլորի միասնական նպատակը կամ նույնիսկ երազանքը մեկն է` ապրել խաղաղ երկնքի տակ։
ԼՂՀ Ազգային ժողովի աշխատակիցներից մեկը մեզ պատմեց` իրենց օրենսդիր մարմինը երևանյան խորհրդարանի պես աղմկոտ չէ։ Այնտեղ ներկայացված է հինգ կուսակցություն, որից ընդդիմադիր են երկուսը։ Ընդ որում, վարչապետը մի կուսակցությունից է, փոխվարչապետը՝ մեկ այլ։ Երբեմն-երբեմն ընդդիմանում են բյուջետային հատկացումների հետ կապված։
«Տարաձայնություններ լինում են միայն բյուջեի քննարկումների ժամանակ։ Կան նախագծեր, որ միաձայն ընդունվում են։ Արտաքին քաղաքականության հարցում միասնական են»,-ասաց նա։
Նախագահի վերաբերյալ ստեփանակերտցիների զրույցը ևս հետաքրքրաշարժ է։ Անկախ նրանից՝ գոհ են երկրի նախագահի գործելաոճից, թե ոչ, գրեթե բոլորը հարգում են Բակո Սահակյանին։ Նրանցից մեկն անգամ հարցին փիլիսոփայորեն մոտեցավ։
«Եթե գոնե 10 հոգի սիրի երկրի նախագահին, նա ավելի լավը կդառնա։ Մենք սիրում ենք մեր նախագահին»,-ասաց ստեփանակերտցի Աշոտը։
Նա պատմեց նաև իրենց երկրի նկատմամբ հիվանդության հասնող սիրո մասին։
Գնալիս մտածում ես՝ դավաճան կդառնաս հողիդ, դա հիվանդության պես մի բան է, եթե այդպես չմտածեն, մարդ չի մնա։ Երևի աշխարհագրական դիրքն էլ կապ ունի, էներգետիկ հզոր ուժ կա այստեղ։ Մի բան էլ ավելացնեմ` Լեռնային Ղարաբաղի 150 հազար բնակչությունից 140 հազարը պոտենցիալ զինվոր է` անկախ տարիքից»,-ասաց նա։
ԼՂՀ-ում ոստիկանները մեզ համար անսովոր հանդարտ հայացք ու վարվելակերպ ունեն։ Դա հաստատեց քաղաքացիների շրջանում փոքրիկ հարցախույզը։
«Մենք հարգում ենք մեր ոստիկաններին, քանի որ նույն վերաբերմունքը նրանց կողմից ենք տեսնում»,-ասաց բնակիչներից մեկը։
Վառ օրինակ է իմ գործընկերոջ հետ պատահածը։ Մասնակցում էինք «Երևան ՏԱՐԱԶֆեստ» փառատոնին։ Մեկ էլ արցախցի մի ոստիկան մոտեցավ նրան, ներկայացավ ու տեղեկացրեց, որ իր ծառայության օրն է, ու ինքը պետք է կարգուկանոն պահպանի։
«Խնդրում եմ` կես մետր հետ կկանգնե՞ք»,- բարեկիրթ կերպով դիմեց նա լրագրողին։
Ստեփանակերտում կարելի է հանգիստ զբոսնել ու նաև՝ հանգիստ ապրել։ Սա ֆանտաստիկ սցենար կթվա այն օտարերկրացու համար, որը լսել է ապրիլյան քառօրյա պատերազմի մասին։ Այդ օտարերկրացին դժվար կպատկերացնի, որ դրանից շատ չանցած` Արցախը վերադարձել է բնականոն կյանքին։ Շուրջբոլորը խաղաղասեր մարդիկ են, ավելորդ աղմուկ-աղաղակին տարածությամբ՝ մոտ, իսկ հոգեվիճակով՝ շատ հեռու։
Արցախում մարդկանց մեջ վառ ընդգծված է պաշտպանական բնազդը։
