ԵՐԵՎԱՆ, 24 հուլիսի-Sputnik. Արմենուհի Մխոյան. Ապրիլի 2-ի լուսուդեմին Արցախի սահմանում հակառակորդի ակտիվություն էր նկատվել, որի ժամանակ նրանց ուղղաթիռը՝ մոտենալով սահմանին, սկսել էր հրթիռներ արձակել հայկական դիրքերի ուղղությամբ:
Նկատելով ուղղաթիռը, Գևորգը մի կողմ է դնում ինքնաձիգը ու «Իգլա» կոչվող համակարգը անմիջապես՝ 28 վայրկյանի ընթացքում, բերում է մարտական դիրքի, ընդունում նպաստավոր մեկնարակային դիրք և խոցում հակառակորդի ռազմական ուղղաթիռը: Սխրանքի համար Գևորգը ՀՀ ՊՆ-ն արժանացրել է «Արիության», իսկ ԼՂՀ ՊԲ-ն՝ «Մարտական Խաչ Երկրորդ աստիճանի» շքանշանների:
Մայրն անկեղծանում է՝ որդու քաջության մասին մի քանի օր անց է իմացել, բայց մոր սիրտը վկայել է՝ ինչ-որ բան է պատահել:
«Այդ օրը շատ վատ զգացողություն ունեի: Գիշերը շատ վատ էի զգում: Առավոտյան չէի կարողանում քայլել ու խոսել: Չէի իմացել, որ հարձակում է եղել, բայց երբ ասացին, որ հակառակորդի ուղղաթիռ է խփվել «Իգլայով», իսկ իմ որդին հենց այդ զենքին էր տիրապետում, արդեն ավելի անհանգստացա: Իր հետ կապ չունեի, ինձ ասում էին՝ ամեն ինչ լավ է: Մի քանի զանգից հետո Գևորգի ընկերներն ասացին՝ Գևորգն է ուղղաթիռը խփել: Չեմ էլ ուզում պատկերացնել, թե որդիս ինչ է զգացել այդ ժամանակ»-նշեց մայրը՝ ցանկանալով, բոլոր զինվորների ծնողները միայն ուրախության պահեր ապրեն՝ ողջ ու առողջ դիմավորելով իրենց որդիներին:
Հերոս Գևորգին հուլիսի 23-ին դիմավորելու էր եկել ողջ Հոռոմ գյուղը: Մեծ ու փոքր հավաքվել էին Գևորգի հայրական տան մոտ, մեծ սեղան էին գցել և ուրախ երգ ու պարով, քաղցր կենացներով էին դիմավորում Գևորգին:
Որդու արիության մասին համեստաբար էին խոսում ծնողները. հայրը՝ Հովհաննես Մանուկյանը, ասաց՝ «Ես այսօր հորոսի չէ, որ դիմավորում եմ, այլ իմ զինվոր տղային: Թող իր հերոսական քայլը ժողովուրդը գնահատի: Իմ որդին մենակ չէր, իր ընկերների հետ էր՝ 18-20 տարեկան տղաների, որոնք շատ բան ապացուցեցին»:
Գևորգը իրեն հերոս չի համարում։ «Ես իմ կատարածը հերոսություն չեմ համարում, այլ պարտք՝ իմ հայրենիքի, ընտանիքի, ազգի հանդեպ: Շքանշաններն էլ պարտավորեցնող են»,- նշեց Գևորգը:
Գևորգին առաջարկություն է եղել շարունակել զինվորական գործը, սակայն այս առաջարկի մասին Գևորգը հետո կմտածի, դեռ նպատակ ունի շարունակելու ուսումը։ ԵՊՀ-ի ուսանողը նախ ցանկանում է լավ պատմաբան դառնալ:
Հռոմում ուրախությունը բոլորինն էր, նրանց համագյուղացին՝ Չաուշենց Գևորգն է ծառայությունց մեդալներով վերադարձել: Գևորգենց գյուղում շատ վաղուցվանից Չաուշենց ազգ են կոչում, ինչո՞ւ՝ այդպես էլ բացատրություն չգտան, բայց Գևորգի սխրանքից հետո վստահ են՝ ուրեմն քաջությունը արյան մեջ է եղել ու միայն երջանիկ պատահականություն չէ, որ Չաուշենց ազգում էլ Գևորգ է ծնվել, որ գնա ու հայրենի հողը պաշտպանի:
Գևորգը հայրական տուն ոտք դնելուց անմիջապես հետո գնաց գյուղի գերեզմանատուն՝ հարգանքի տուրք մատուցելու ապրիլյան քառօրյա պատերազմի զոհ դարձած իր համագյուղացուն` ՊԲ պայմանագրային զինծառայող Տիգրան Մխիթարի Պողոսյանին (ծնվ. 1992թ.):
Գևորգն ու իր ընկերները մեր հաղթական էջերը գրողներն են:
