ԵՐԵՎԱՆ, 15 հուլիսի-Sputnik. Արմենուհի Մխոյան. 1924 թվականին Թբիլիսիում ծնված Մարուսյա Զաքարյանը վաղ հասակում է կորցրել ծնողներին: Նրանց մահից հետո, Մարուսի տատը թոռնուհուն 1941 թվականին կանչում է հայրենի Ջաջուռ: Ջաջուռի ճանապարհին՝ գնացքում, կապույտ աչքերով գեղեցկուհուն տեսնում է Ադրեյը ու, ինչպես տարիներ անց խոստովանում է, տեսնելուն պես հավանում է:
«Չարաճճի տղա էի, ոչ մի գեղեցիկ աղջկա բաց չէի թողնում եւ հանկարծ գնացքի մեջ տեսա գլխարկը գլխին Մարուսին ու մտածեցի՝ էս ի՞նչ աղունիկ է: Ինքն այն ժամանակ ուզող տղա ուներ, բայց երբ ձեռքը խնդրեցի՝ համաձայնեց»,-պատմում է արդեն 92-րդ գարունը բոլորած Անդրեյ պապը ու չարաճճի, սիրով նայում կնոջը:
Պատահական իրար գտած ու իրենց կյանքը միասին ապրած Մարուս տատն ու Անդրեյ պապն այսօր 5 երեխա, 15 թոռ, 45 ծոռ ու 3 կոռ ունեն։
Ամուսնությունից 2 ամիս անց Մարուս տատը 17 տարեկանում Ախուրյանի կանանց ջոկատի հետ մեկնել է ռազմաճակատ. ծառայել է Բաթումիի փոքր տրամաչափի զենիթա-հրթիռային ջոկատում, որպես կապավոր:
Ամուսինը՝ Անդրեյը, այդ ժամանակ երկաթուղային էր և ազատված էր ծառայությունից։ Գյումրեցու թասիբը, սակայն, խոսում է՝ կնոջ մեկնելուց 3 ամիս անց ինքն էլ որպես կամավոր մեկնում է ռազմաճակատ՝ մտածելով, որ չլինի թե կինը ռազմաճակատից վերադառնալով կշտամբի ու երեսով տա, թե ինքը ծառայել է, իսկ Անդրեյը՝ ոչ:
Ռազմաճակատում 1943 թվականին Անդրեյը ծանր վիրավորվում է ու տեղափոխվում հոսպիտալ: Թբիլիսիի հոսպիտալում հանկարծ իմանում է, որ կնոջ ջոկատը Բաթումիում է, փախչում է հոսպիտալից ու գտնում կնոջը: 2 ժամ միասին անցկացնելուց հետո Անդրեյը վերադառնում է Լենինական ու սպասում նրան:
Մարուսն իսկական զինվորի պես է կռվել: Փոքրամարմին գեղեցկուհին տղամարդու պես ծառայել է զենիթա-հրետանային ջոկատում մինչև պատերազմի ավարտը, ապա վերադարձել է տուն՝ ամուսնու մոտ, աշխատանքի անցել երկաթուղային դեպոյում: Ու այդպես երկար տարիներ երկաթուղին ինչպես պատահական իրենց միավորեց, այնպես էլ տանում է ողջ կայնքի ընթացքում:
1988 թվականի երկրաշարժն ինչպես շատերին, Մարուս տատին ու Անդրեյ պապին ևս դարձրեց անօթևան, ապրում են տնակում: Երկար տարիներ դիմում էին տարբեր ատանների՝ սեփական տանիքն ունենալու, իսկ հետո՝ գոնե տնակը վերանորոգելու խնդրանքներով: Միայն վերջերս նախ Գյումրու քաղաքապետի, ապա նաև «ՀԱՐԱՎԿՈՎԿԱՍՅԱՆ ԵՐԿԱԹՈՒՂԻ» փակ բաժնետիրական ընկերության (ՓԲԸ) կողմից տնակը հիմնանորոգվեց։
«Ամեն տարի Մեծ Հայրենականի մի վետերանի ինչ որ ձևով օգնում ենք: Արդեն 6-րդ տարին է: Երկաթուղային 40 վետերան կա։ Սա բարի ավանդույթ է, որը կշարունակվի, իսկ այս ընտանիքին առանձնահատուկ ուշադրություն էր պետք, հետաքրքիր կյանքի ուղի ունեն, որն անցել է Մեծ Հայրենականով: Այս ամուսինները օրինակ պետք է լինեն երիտասարդներին: Մեր պարտքն է նրանց կողքին լինել: Նրանք ոչ միայն պատերազմի, այլ նաև աշխատանքի վետերաններ են»,- Sputnik Armenia —ին ասաց «ՀԱՐԱՎԿՈՎԿԱՍՅԱՆ ԵՐԿԱԹՈՒՂԻ» փակ բաժնետիրական ընկերության գլխավոր տնօրեն Սերգեյ Վայլկոն։
Թեև արդեն Մարուս տատը դժվար է լսում ու պատասխանում հարցերին, անհնար է հետաքրքությամբ չլսել նրա պատմածը, իսկ տատի մոռացածը հիշեցնում է ամուսինը՝ Անդրեյը:
Պատերազմը սիրով հաղթած զույգը շնորհակալ է Աստծուց՝ իրար գտնելու համար, երախտապարտ է աջակցողներին և մի խնդրանք ունի բոլորին՝ չմոռանալ նրանց, ովքեր ժամանակին իրենց կյանքն ու երիտասարդ տարիներն են հայրենիքի պաշտպանության նժարին դրել:
