Լաուրա Սարգսյան, Sputnik.
Աբաս Քիառոսթամին կինոփառատոնի մշտական հյուրերից էր, և Հայաստանը նրան հիշում է ոչ միայն որպես կինեմատոգրաֆի ականավոր գործիչ, այլև որպես ջերմ ու դրական մարդ։
Քիառոսթամին մի շարք վարպետության դասեր է տվել, իսկ Երևանում 2004 թվականին կազմակերպած ցուցահանդեսից հետո իր 36 լուսանկարները նվիրեց Փարաջանովի տուն-թանգարանին, որոնք այսօր ցուցադրվեցին «Դալան» պատկերասրահում։
«Ես ծանոթացա նրա հետ 1993 թվականին, երբ հրավիրվել էի Իրանում անցկացվող կինոփառատոնին։ Ավելի ուշ Քիառոսթամին խոստովանեց, որ առաջին հանդիպման ժամանակ ցանկացել է ինձ նկարահանել իր հաջորդ ֆիլմում», — Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում ասաց «Ոսկե ծիրանի» ծրագրերի տնօրեն Միքայել Ստամբոլցյանը։
Մաեստրոն այդպես էլ չկարողացավ իր գաղափարը կյանքի կոչել։ Միգուցե ճակատագրական էր Ստամբոլցյանի այն ժամանակ հնչեցրած արտահայտությունը. «Նման սխալ մի գործեք, քանի որ ես շատ վատ դերասան եմ»։
Ստամբոլցյանը խոստովանում է, որ Քիառոսթամիի արվեստում իրեն շատ բան է դուր գալիս, սակայն ամենից շատ «Բալի համը», «Ձիթենիների ծառի տակ» և «Խոշոր պլան» ժապավենները։
Այս տարի իրանական կինոյի «նոր ալիքի» առաջատարին կրկին սպասում էին Երևանում` «Ոսկե ծիրանին»։ Սակայն նա մահացավ բացման արարողությունից 6 օր առաջ` հուլիսի 4-ին։
Քիառոսթամիի ներկայությունը, սակայն, հայ հանդիսատեսը զգաց արդեն լուսանկարներում։
Առաջին անգամ նրա լուսանկարները ցուցադրվեցին 2004 թվականին Քիառոսթամիի ֆիլմերի հետահայաց ցուցադրության շրջանակում։
«Երբ Քիառոսթամին տեսավ այդ ցուցահանդեսը, այնքան մեծ էր նրա ոգևորությունը, որ նվիրեց այն մեզ և Փարաջանովի տուն-թանգարանի տնօրեն Զավեն Սարգսյանին։ Այդ օրվանից ցուցանմուշները պահպանվում են թանգարանում», — նշեց Ստամբոլցյանը։
Փառատոնի տնօրեն Հարություն Խաչատրյանը շատ է ցավում, որ «Ոսկե ծիրանի» մեծ ընկերն այլևս իրենց հետ չէ։
«Մեզ համար սա մեծ կորուստ է։ Նրա հարուստ հոգևոր աշխարհը ես բացահայտեցի 2004 թվականին, երբ մենք կազմակերպեցինք Աբաս Քիառոսթամիի ֆիլմերի հետահայաց ցուցադրությունը», — նշեց նա։
Աբաս Քիառոսթամին մահացել է 77 տարեկանում։ Նա մի շարք ֆիլմերի հեղինակ է, իր մեծ ներդրումն է ունեցել համաշխարհային կինոյում, սակայն հայտնի է դարձել «Բալի համը» ֆիլմով, որի համար 1997 թվականին արժանացել է Կաննի կինոփառատոնի «Ոսկե արմավենի» մրցանակի։
