Գեորգի Կետոևը Աշխարհի 2007 թվականի չեմպիոն է, Եվրոպայի կրկնակի չեմպիոն է (2007 և 2008), Եվրոպայի առաջնության արծաթե մեդալակիր (2009) և Պեկինի 2008 թվականի Օլիմպիադայի բրոնզե մեդալակիր: Սակայն 2009 թվականից հետո մարզիկը ոչ մի մրցանակ չի նվաճել. պատճառների և Օլիմպիադա մեկնելուց առաջ իր զգացողությունների մասին նա պատմեց Sputnik Արմենիա ռադիոկայանի եթերում` Խաչիկ Չախոյանի հետ զրույցում։
-Գեորգի, ինչպե՞ս եղավ, որ հայտնվեցիր ազատ ոճի ըմբշամարտի Հայաստանի հավաքականում:
— Հրավեր եղավ Ազգային օլիմպիական կոմիտեի կողմից, և ես մեծ ուրախությամբ այն ընդունեցի: Համոզված եմ, որ մինչև հրավիրելը հայ մասնագետները շատ լավ ուսումնասիրել են իմ գոտեմարտերը և ինչ-որ հույսեր կապում են ինձ հետ: Հետևաբար, ես ամեն ինչ պետք է անեմ այդ հույսերն արդարացնելու համար:
-Գեորգի, դու երկար տարիներ մրցումների չես մասնակցել: Ինչպե՞ս եղավ, որ որոշեցիր վերադառնալ:
— Ճիշտ եք նկատել, 2009 թվականին Վիլնյուսում կայացած Եվրոպայի առաջնությունից հետո ես նման կարգի մրցումների չեմ մասնակցել: Բայց դա չի նշանակում, որ սպորտից հեռացել եմ: Ես, ինչպես միշտ, ամեն օր մարզվել եմ և օրվա մեծ մասն անցկացրել եմ գորգի վրա:
- Հայաստան գալուց հետո ինչպե՞ս հարմարվեցիր Հայաստանի հավաքականի մթնոլորտին և մարզումներին:
— Հայաստան գալուց որոշ ժամանակ անց ես համոզվեցի, որ ոչ թե հյուր եմ, այլ տանն եմ: Հայերն ու օսերը եղբայր ժողովուրդներ են, և ինձանից երկար ժամանակ չպահանջվեց, որպեսզի ես հասկանամ, որ Հայաստանն իմ երկրորդ հայրենիքն է:
- Հավաքական հրավիրվելուց հետո դու առաջին իսկ փորձից Օլիմպիական խաղերի վարկանիշ վաստակեցիր: Հավատու՞մ էիր, որ նման արդյունքի կհասնես:
— Չեմ ասի, որ վստահ էի, թե օլիմպիական վարկանիշ կնվաճեմ, բայց այլ տարբերակ չկար: Բրազիլիայում հանդես գալու համար ինձ հարկավոր էր հաղթել, և Աստծո կամոք ես հասա իմ նպատակին:
-Դու օլիմպիական խաղերում հանդես գալու փորձ ունես, 2008 թվականին Պեկինում նվաճել ես բրոնզե մեդալ: Ի՞նչ է հարկավոր Օլիմպիական խաղերի պատվո պատվանդանին կանգնելու համար:
— Դա մեկ բառով կամ նախադասությամբ հնարավոր չէ բացատրել: Ինչպես ասում են՝ երկար պատմություն է: Օլիմպիական խաղերում մանրուքներ չեն լինում, իսկ եթե անկեղծ լինեմ, հարկավոր է հաղթանակի հասնելու մեծ ձգտում, սառնասրտություն և, իհարկե, հաջողություն:
- Եթե քեզ հաջողվի Բրազիլիայում դառնալ չեմպիոն, ի պատիվ քո հաղթանակի` բարձրացվի Հայաստանի եռագույնն ու հնչի Հայաստանի օրհներգը, ի՞նչ զգացողություններ կունենաս:
— Ես մեծ հպարտություն կզգամ, որ ներկայացնում եմ Հայաստանը, և իմ հաղթանակը կհամարեմ հայ և օս ժողովուրդների բարեկամության հաղթանակը:
