«Միներալի» երաժշտության մեջ սարերի ու ձորերի գույներ կան

- 1989թ.-ին Ջերմուկում ստեղծվեց «Միներալ» խումբը՝ հայկական սակավաթիվ ռոք խմբերից մեկը: Ինչո՞ւ հայկական ռոքն այնքան տպավորիչ չէ, որքան բրիտանականը, անգամ ռուսականը: Ռոքը և «հայկականը» անհամատեղելի՞ են:

Լևոն Հայրապետյան. - Դրանք համատեղելի են, այդքան էլ սակավաթիվ չեն, ժամանակին Հայաստանոմ շատ լավ ռոք խմբեր ենք ունեցել, ամեն շրջանում, ամեն քաղաքում լավ ռոք խումբ կար: Դրանցից շատերը եվրոպական փառատոների են մասնակցել:
Ինչպե՞ս է ստացվել, որ ռոք խումբ ստեղծվել է Ջերմուկում, ոչ թե մայրաքաղաքում:

Լևոն Հայրապետյան. — Մեր Ջերմուկի բնությունն ավելի շատ է նպաստում լավ երաժշտության ստեղծմանը: Մեր շրջանների խմբերն ավելի լավ երաժշտություն են ստեղծել, քան մայրաքաղաքինը: Մեր մեծ երաժիշտներից մեկը, որը մեզ Ջերմուկում առաջին անգամ լսեց, ասաց՝ տղերք, ձեր երաժշտության մեջ ձեր սարերի ու ձորերի գույները կան: Ճիշտն ասած՝ Երևանում ստեղծագործել չէր ստացվում:

- Բայց արդյունքում մնացին սակավաթիվ խմբեր, ինչի՞ հետ է կապված ռոք խմբի լուծարումը, գործունեության դադարեցումը:

Լևոն Հայրապետյան. — Ժամանակին խմբերը համերգի ժամանակ անպայման իրենց ստեղծագործություններն էին կատարում, հիմա դա վերացել է: Նորաձև է դարձել «cover» ասվածը, երբ խմբերը ակումբներում հայտնի երգեր են կատարում: Վերացել է նաև համերգային մշակույթը: Մենք պետականորեն ունեինք մեր տոմսերը, պաստառները, համերգը կազմակերպող ադմինիստրատորը: Այդ ամենը վերացավ: Դարձավ մոնոպոլիա: Հիմա համերգի համար պետք է դիմես կոնկրետ մեկին կամ ելույթ ունենաս ակումբներում: Այսօր քո ստեղծագործությունը ոչ ոքի չի հետաքրքրում, որովհետև նորաձև է հայտնի երգեր կատարելը:

«Միներալի» ստեղծված օրից խնբի կազմում փոփոխություն չի եղել: Ունենք ընկերներ, որոնք ժամանակ առ ժամանակ մեզ հետ նվագում են, բայց խմբի կորիզը պահպանվում է:

- Ո՞րն է այդ կայունության գրավականը, ի՞նչ խորհուրդ կտայիք երիտասարդ խմբերին:

Լևոն Հայրապետյան. — Իմ կարծիքով՝ այդ միասնականության պատճառներից մեկն այն է, որ փոքր քաղաքից ենք, միասին մեծացած, միշտ կանգնած ենք իրար թիկունքի:

- Հիմա դժվար է համերգների կազմակերպումը, ալբոմի թողարկումը: Այդ մեխանիզմը մոնոպոլիզացվել է, դժվարացել է: Ինչպե՞ս եք դիմակայում այդ ամեն ինչին և ի՞նչ լուծում եք տեսնում «Միներալ» խմբի համար:

Սպարիկ Սարգսյան.- Չենք դիմակայում, ոչ ուզում ենք դիմակայել, ոչ էլ պայքարել: Մեր գործն արել ենք սիրելով, մտահաղացումներ եղել են, իրագործել ենք: Ի տարբերություն շատ խմբերի՝ գումար չենք հայթայթել, որ ձայնագրվենք, այլ ուրիշ աշխատանքով ենք այդ գումարը վաստակել ձայնագրման, նկարահանման, համերգների կազմակերպման համար: Հովանավորներ չենք փնտրել, չենք էլ փնտրում:

- Այսօր երաժիշտը կարո՞ղ է զբաղվել իր գործով և ընտանիք պահել:

Լևոն Հայրապետյան. — Գլուխ պահել հնարավոր է: Մի երկու-երեք տարի դա էլ հնարավոր չէր: Երբ ես սկսեցի նվագել, ուրիշ գործով չեմ զբաղվել: Ժամանակին գործիքավորումներ էինք անում: Այսօր դա կորել է. մարդիկ մի կոճակի հպումով երգի «մինուսը» հանում են ինտերնետից, իսկ մեր ժամանակ մենք լսում էինք երաժշտությունը և ինքներս նվագում:

- Այժմ շատացել են հարթակները ակումբների և փաբերի տեսքով, դա նպաստու՞մ է ռոք խմբերի զարգացմանը:

Լևոն Հայրապետյան. — Հնարավորություն է տալիս, որ մարդիկ լսեն եղած խմբերին: Առանց այդ ամենի խմբերը ստվերում էին մնալու:
Շատերը «cover»-ներով են սկսում, հետո իրենց ստեղծագործություններն են ներկայացնում:

- Ձեր խմբի պատմության մեջ կա նաև մի ժամանկահատված, որը կապված է Արցախի հետ:

Լևոն Հայրապետյան. — 1992թ.-ին Լաչինի միջանցքը գրավելուց հետո 3-րդ, թե 5-րդ օրն էր, որոշեցինք գնալ բարեգործական համերգի, երիտասարդ, տաքարյուն տղաներ էինք: Այդ ժամանակ դժվար էր բենզին հայթայթելը: Ռեստորաններում նվագում էինք, որ գումար հավաքենք ու գնանք Արցախ: Բենզին առանք, գնացինք Ստեփանակերտ: Մարդիկ դեռ չգիտեին՝ ինչ է կատարվոււմ, ինչ ձայն է, երբ տեխնիկա էինք տեղադրում: Մարդիկ զարմացած դուրս էին գալիս նկուղներից: Համերգը տևեց 8 ժամ, մեր ծրագրից բացի աշխարհում ինչ երգ կար՝ հայկական, անգլիական, ռուսական, ինչ գիտեինք նվագեցինք: Անձրև էր, մարդիկ չէին հեռանում, մենք էլ նվագում էինք: Շատ տպավորված էինք:

- Ձեր առաջիկա ծրագրերի մասին կպատմե՞ք:

Սպարիկ Սարգսյան.- Երկու տարի անց մեր խմբի 30-ամյակն է, չգիտեմ, թե որքան կարող ենք իրագործել մեր ծրագրերը: Ուզում ենք ելույթ ունենալ սիմֆոնիկ նվագախմբի հետ, փակ համերգներ կազմակերպել՝ մեր մտերիմների, ընկերների, հին լսարանի մասնակցությամբ:

- Կարո՞ղ եք նշել ինչ-որ կատարողների, որոնք մինչև այժմ ձեզ ոգեշնչում են՝ հին կամ նոր սերնդից: Ո՞ւմ եք հաճույքով հետևում:

Լևոն Հայրապետյան. — Միանշանակ չենք կարող ասել, լավ երաժշտություն, օրինակ՝ Pink Floyd:

- Ձեր ասպարեզում ինչի՞ կարիք ունի Հայաստանը, ի՞նչն է պակասում մշակութային քաղաքականության տեսանկյունից:

Սպարիկ Սարգսյան.- Ինձ թվում է՝ դա մշակույթի նախարարին ուղղված հարց է: Կուզեի, որ «մոտավոր» երգիչ-երգչուհիներին թույլ չտային ելույթ ունենալ: Մենք ավելի լավ խմբեր ունենք, որոնք ստվերում են մնացել: