ԵՐԵՎԱՆ, 24 մայիսի — Sputnik. Այս տարվա ապրիլին Ղարաբաղում զինված հակամարտության թեժացումը տհաճ ճշմարտություն բացահայտեց. Հարավային Կովկասը շարունակում է մնալ լարված տարածաշրջան։ Փորձագետի կարծիքով` Հարավային Կովկասում հիմնական լարվածությունը ստեղծում է վերջերս արդիական դարձած Վրաստան, Ադրբեջան և Թուրքիա միությունը։
«Հիմա այդ երկրները որդեգրել են հակառուսական քաղաքականություն։ Որոշակի առումով այդ ռազմական միությունը ձեռք է բերում վեկտոր` ուղղված Եվրասիական տնտեսական միության նախագծի դեմ։ Արդյունքում Հայաստանը հայտնվում է «կաթսայի» մեջ, չէ՞ որ այդ երկրի ողջ տրանսպորտային լոգիստիկ հանգույցը կապված է Վրաստանի հետ»,- ասաց Ատաևը։
Քաղաքագետի կարծիքով` Ռուսաստանն այս փուլում կարող է հակադրել դիվանագիտական մակարդակում գործողությունները։ Միաժամանակ տարածաշրջանում ռուսական ազդեցությունը շատ խոցելի է։
«Ազդեցության ավանդական ձևերն, այսպես կոչված, «մեղմ ուժն» է, քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտները, որոնք առկա են ամենուր, նույնիսկ Աբխազիայում։ Այդ «մեղմ ուժը» հակաեվրասիական բնույթ ունի։ Այսպես` վրացական վերնախավն այսօր ամբողջությամբ գտնվում է արևմտյան տնտեսական և քաղաքական նախագծերի ազդեցության տակ։ Ոչ ոք ռուսական համատեքստով չի մտնի վրացական քաղաքական վերնախավ»։
Փորձագետի կարծիքով` նման միտում կարելի է նկատել նաև Ադրբեջանում։
Ռուսական կողմնորոշման հետ խնդիր կա նույնիսկ ՌԴ-ին բարեկամ Հայաստանում։
«Մենք գիտենք Ֆլետչերի դպրոցը, որը փաստացիորեն պատրաստում և վերապատրաստում է Հայաստանի քաղաքական վերնախավին։ Դա, իհարկե, ռուսական ինստիտուտ չէ, այլ արևմտյան։ Եվ դա նույնպես խնդիր է Ռուսաստանի համար»,- ասաց փորձագետը։
Միևնույն ժամանակ Թուրքիան տարածաշրջանում վարում է բացահայտ զավթողական քաղաքականություն։
«Թուրքական բիզնեսը բացառապես ագրեսիվ է։ Այն նպատակ չունի գումար վաստակել և հեռանալ, այն մնում է երկրներում։ Դրա հետ մեկտեղ տարածաշրջան են գալիս «մեղմ ուժի», քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտները։ Փաստորեն տեղի է ունենում գաղափարախոսական բռնազավթում»,- ասաց Ատաևը։
Եթե Ռուսաստանը շարունակի Հարավային Կովկասում իրականացնել «աչք փակելու» քաղաքականություն, ապա խնդիրներ կստանա արդեն Հյուսիսային Կովկասում։
