Ադրինե Թորոսյան, Sputnik.
Լուսիկ տատը ջարդերից ու գաղթից շատ բան չի հիշում, քանի որ, իր խոսքով, քյորփա է եղել, երբ մայրը փախել է երեխան գրկին, բայց փոխարենն իր ընտանիքի կենցաղի, տան անդամների բնավորության գծերով կարսեցի կինն ամբողջացնում է էրգրի և հայ մարդու ազգային դիմագիծը:
«Ես պապա չեմ ջղայնացրել, չի կարող պատահի՝ մենք մեր ծնողին ջղայնացնենք: Մենք մեր ախպորը, մեր հորը մինչև ջան չըսենք, ու՜հ… մերս մեզի կքրքրեր, ախպորը բան ըսեի՞ր, հո՞րը, կպոկեր, կծպաներ: Նման բան չկար մեր մեջը: Քաղցրութենեն ուրիշ բան չկար»,-հայի ընտանիքում մեծի, տղամարդու հանդեպ պատկառանքի՝ մեր ազգային բնավորության մասին է խոսում Լուսիկ տատը:
Իմաստուն կնոջ հետևյալ միտքն էլ հայ օջախը պահող, շենացնող տանտիրուհու ամենաբնորոշ հատկություններից է:
«Ես իմ էրեխանց հետ յոլա կերթամ: Շատ էլ հարևանը լավն ա, ես հարևանից հաց չեմ ուզի, որ ասեն՝ վայ, տղատեր ա, էկավ հաց ուզեց: Ես էդ նամուսի տերը չեմ, ես աննամուս կնիկ չեմ»:
Կարսի իրենց համեղ խոհանոցն է հիշում Լուսիկ տատը, չամչով փլավը, մոր պատրաստած թթուն ու տոլման: Հորը մտաբերում է որպես աղուհացով մարդու: Ինքն էլ վերջում իր տուն ոտք դրած հյուրից չի խնայում Աստծու օրհնությունը:
