Զարզանդ Զաքարի Սարգսյանը ծնվել է 1915 թվականին Կարսում։
Սարգսյանի կյանքը որոշակի առումով մարմնավորում է XX դարի հայ ժողովրդի կյանքը։ Նա մի քանի ամսական էր, երբ մայրը` նրան գրկած, փախավ Կարսից ու փրկվեց ցեղասպանությունից։
Զարզանդ Սարգսյանն այսպես հայտնվեց Բաքվում, ու մոր մահից հետո նրան մանկատուն տարան։ 1941 թվականին, որպես վարորդ, մեկնեց ռազմաճակատ։
Սարգսյանն անցավ Մեծ հայրենականի արհավիրքների միջով ու հասավ Ավստրիա։ Հարազատները շատ քիչ բան գիտեն այդ տարիների մասին։ Գիտեին միայն, որ վիրավորվել է, ու մեջքի վրայի սպին նրա դստերը հիշեցնում էր «Սպաներ» ֆիլմի գլխավոր հերոս Գեորգի Յումատովին։ Պատերազմի ժամանակ կորցրած մատն ու Հայրենական մեծ պատերազմի 2-րդ աստիճանի շքանշանը, որով պապիկը շատ էր հպարտանում, սրանք էին այն ամենն, ինչ հարազատները գիտեին նրա պատերազմական ուղուց։
Սակավախոս էր, երբեք չէր պատմում, թե ում է իր մեքենայով տեղափոխել, ինչ առաջադրանքներ է կատարել, ինչ է տեսել ու լսել, ինչ ապրումներ է ունեցել և ում է կորցրել դաժան պատերազմի ժամանակ։ Սակայն փորձությունները նրա կյանքում դեռ չէին ավարտվել։ Ավելի ուշ ստիպված էր կրկին փախչել, այս անգամ` Բաքվից, հայերի հալածանքների ժամանակ։
Սարգսյանն ընտանիքի հետ պատմական հայրենիք` Հայաստան է եկել` թողնելով ողջ ունեցվածքը, բայց փոխարենը հետն է վերցրել առաջին խորհրդային պարգևը` Հայրենական մեծ պատերազմի շքանշանն ու հոբելյանական մեդալները։
Մահացել է 1990 թվականին։
