Մեծ Հայրենականի ժամանակ 30-ամյա երիտասարդ էր, երբ ճակատ մեկնեց: Պատերազմին մասնակցել է 1941 թ.-ից մինչև վերջին օրը, հասել Բեռլին: Հովհաննես Պետրոսյանը պատերազմի ընթացքում 5 անգամ վիրավորվել է: Բուժվելուց հետո կարող էր չշարունակել ծառայությունը և վերադառնալ տուն, սակայն հրաժարվել է ու նորից վերադարձել ճակատ: 1943թ.-ին գերազանց ծառայության համար պարգևատրվել է արիության համար շքանշանով: Հովհաննես Պետրոսյանը չէր սիրում խոսել պատերազմից, երբեք ոչինչ չէր պատմում պատերազմական տարիներից: Միայն հաճախ էր սիրում կրկնել, որ պատերազմը շատ բան սովորեցրեց իրեն և հենց պատերազմի ժամանակ էր, որ հասկացավ խաղաղության գինը:
Երբ սկսվեց Արցախյան պատերազմը, շատ էր ցավում, որ տարիքը թույլ չի տալիս մեկնել Արցախ, կռվել ու իր փորձը փոխանցել երիտասարդ ազատամարտիկներին: Ընտանիքում 6 եղբայր էին, 6-ն էլ` Մեծ հայրենականի մասնակից: Սակայն նրանցից միայն մեկն է ողջ մնացել՝ Հովհաննեսը: Նա մահացել է 1993թ.-ին` իր կյանքի ընթացքում տեսնելով թե՛ Մեծ հայրենականի, թե՛ Ղարաբաղյան պատերազմի արհավիրքները:
