Նա այսօրվա պես հիշում է այն յոթ օրը, երբ շրջափակման մեջ էին, աշխատում էին կռվելով դուրս գալ անելանելի վիճակից, բայց ապարդյուն. ո´չ սնունդ կար, ո´չ օգնության հնարավորություն: Օրը մի քանի անգամ ինքնաթիռներ էին գալիս, սկզբում հետախուզման, հետո` ռմբակոծման նպատակով:
«Ռումբը փոքր կարտոֆիլի չափ ընկնում էր, աստիճանաբար մեծանում, այնտեղ, որտեղ ընկնում էր այդ ռումբը, բացի փոսից ոչինչ չէր մնում»,- հիշում է 91-ամյա Ռոզալյա Աբգարյանը:
Տիկին Ռոզալյայի խոսքով՝ այն, որ քաղաքը կոչվում էր Ստալինգրադ, Հիտլերի համար բավական էր, որպեսզի տենչար գրավել այն: Քաղաքը նրա ամենաոխերիմ թշնամու անունով էր:
«Բայց նրանց չհաջողվեց դա անել, քանի որ մեր զինվորները հերոսաբար էին կռվում: Թուրքիան իր հերթին բավականին մեծ դիվիզիաներ էր բերել մեր սահմանի մոտ: Եթե Ստալինգրադը կարողանային վերցնել, այն ժամանակ թուրքերը պիտի հարձակվեին Հայաստանի վրա»,-ասաց նա:
