Նրանք պատմում են, որ Թալիշում 150 ընտանիք կար` 450 մարդ։ Երբ կրակոցները սկսվել են, Վասյա և Լարիսա ամուսիններն իրենց յոթ թոռներին պատսպարել են նախ նկուղներում՝ մինչև լուսաբաց, բայց տեսնելով, որ կրակոցները չեն դադարում, թաքուն, «ծմակների միջով» հարսներով-երեխաներով մի կերպ փախել-եկել են Լոռի: Իսկ որդիները մնացել են Արցախում՝ պաշտպանելու հայրենիքը:
«Թողել ենք եկել՝ դատարկ, տկլոր»,- պատմում է տիկին Լարիսան ու հիշում ողջ արհավիրքը:
Մյուս ընտանիքի պապն էլ, որ գնդակոծված, բեկորներից վնասված մեքենայով է գերդաստանին բերել-հասցրել Հայաստան, շնորհակալ է Աստծուն թոռնիկ-ծոռնիկների ողջության համար, բայց հայրենասեր արցախցու համար անփոխարինելի է հող-հայրենին:
«Փառք Աստծուն, ապրում ենք և կապրենք, բայց և այնպես հայրենիքը մնում է հայրենիք»,- ասում է արցախցին:
Պապի նման հայրենասեր է նաև փոքրիկ Մելսիդան, որն արդեն կարոտել է թալիշցի ընկերներին:
«Ուզում եմ էլի գնամ ընդեղ խաղամ՝ պարտեզում»- ասում է թշնամուց փրկված աղջիկը:
