ԵՐԵՎԱՆ, 10 ապրիլի — Sputnik. Արմենուհի Մխոյան. Ադրբեջանի սանձազերծած պատերազմում զոհված զինծառայող Վիկտոր Յուզիխովիչն այսօր կդառնար 19 տարեկան: Վիկտորը բռնցքամարտիկ էր, Հայաստանի պատանիների կրկնակի չեմպիոն, Եվրոպայի փոխչեմպիոն: Ավարտել էր Գյումրու Օլիմպիական մարզական քոլեջը, բռնցքամարտի «Սպարտակ» ակումբի անդամ էր: Կարող էր ծառայել մարզական գումարտակում, բայց սեփական ցանկությամբ հրաժարվեց։ Ուզում էր ժամկետային ծառայությունից հետո մնալ և ծառայել որպես հետախույզ՝ երազանքն էր:
Վիկտորի պապը ուկրաինացի է, տատը՝ հայ: Հայրը ծնվել է Մոլդովայում, բայց 1978 թվականից հոր ընտանիքը, երբ նա 3 տարեկան էր, տեղափոխվեց Գյումրի: Ընտանիքի երկրորդ զավակն էր, ուներ իրենից մեծ քույր և կրտսեր եղբայր:
«Ես այստեղ եմ դպրոց հաճախել, ընտանիք կազմել, երեխաներ ունեցել: Այն, ինչ կատարվել է մեր ընտանիքի հետ, այս հող ու ջրի վրա է եղել: Ճիշտ է, հայրս ուկրաինացի է, բայց ես ինձ հայ եմ համարում, քանի որ այստեղ եմ մեծացել, նույն էլ որդիս՝ Վիտյան (հայրը որդուն Վիտյա է կոչում): Նա սիրում էր այս երկիրն ու հողը, երազում էր իր ապագան կապել ծառայության հետ՝ հետախույզ էր ուզում դառնալ: Նա կարող էր հատուկ գումարտակում ծառայել, բայց թաքուն, առանց ինձ ու մորը տեղեկացնելու, գնացել ու հրաժարվել էր և մեկնել էր Թալիշ: Թալիշ 2-ում 9 ամիս հասցրեց ծառայել: Հենց առաջին հարձակումն իրենց վրա են ընդունել»,- նշեց Վիկտորի հայրը՝ Ալեքսանդրը:
Դժբախտ պատահականությամբ Վիկտորը հողին հանձնվեց մոր ծննդյան օրը` ապրիլի 8-ին, իսկ ապրիլի 10-ին կլրանար Վիկտորի 19 տարին: Վշտից արցունքները հազիվ զսպելով` հայրը մեզ հետ զրույցի ժամանակ նշեց, որ իր որդին միշտ իրենց հետ կլինի:
«Ինքը մեզ հետ է, սա իր ընտրությունն է, ափսոս, երազանքը չկատարվեց, բայց ես պետք է ինձ ձիգ պահեմ, այնպես, ինչպես Վիտյան: Հպարտ եմ իմ որդիով»,- նշեց հայրը` անվարան հավելելով, որ անհրաժեշտության դեպքում իր կրտսեր զավակը՝ Էդգարը, ով հիմա 12 տարեկան է, եթե ցանկություն հայտնի, կգնա այս հող ու ջուրը պաշտպանելու:
Հայրն ասաց, որ Էդգարը եղբորը շատ է նման, եթե ուզեց, հետ չի պահի։ Նա խորհուրդ տվեց բախտակից մյուս ծնողներին՝ ձիգ մնալ այնպես, ինչպես իրենց որդիները:
«Ճիշտ է, ցավը մեծ է, վիշտը` խոր, բայց պետք է ձիգ մնալ հանուն մեր նահատակված որդիների: Որդիս վերջին գրառման մեջ գրել է. «Հիշեք մեզ այնպիսին, ինչպիսին եղել ենք կյանքում, եթե ինչ-որ բան պատահի, չլացեք»»,- դողացող ձայնով, փորձելով խեղդել արցունքերը` որդու վերջին խոսքերն արտասանեց հայրը:
Ընկերների խոսքով՝ Վիկտորը կռվում էր միայն ռինգում.
«Վիկտորն ասում էր՝ պետք է կռվել միայն ռինգում և հակառակորդի դեմ, իսկ միմյանց խոսքով էլ կհասկանանք: Երբեք չէր դժգոհում ու միշտ ասում էր՝ տղամարդ բանակում են դառնում»:
Չէր սիրում հանձնվել ռինգում, այդպես էլ եղավ իրական կյանքում. իր 2 ընկերների ու հրամանատարի հետ Թալիշում առաջինն իրենց վրա ընդունեցին հակառակորդի հարվածը ու չհանձնվեցին մինչև վերջ: Շնորհավո՛ր ծնունդդ, զինվոր:
