Դմիտրի Պիսարենկո
Հրազենից արձակված կարճ կրակոցներ։ Մոտավորապես ժամը 3-ին անօդաչու սարքին բնորոշ ձայնին հաջորդում են հարևան դիրքից անօդաչուին ուղղված կրակոցները։
«Ուժեղացնել օդային հսկողությունը», — հնչում է ստորաբաժանման հրամանատարի կտրուկ հրամանը, հետո մոտենում է խրամատ փորող մարտիկին ու հրամայում ուշադիր նայել երկնքին։
Առաջնագծում մեծ նշանակություն են տալիս թաքստոցների առկայությանը։ Ռազմական հերթապահություն իրականացնող յուրաքանչյուր մարտիկ հուսալի ապաստան ունի։ Այս տեղեկությունը կարող է ինչ-որ կերպ մխիթարել իրենց զավակներին տանը սպասող ծնողներին ու հարազատներին։
Հանուն արդարության պետք է նշել, որ հայկական կողմն էլ է անօդաչու սարքեր օգտագործում։ Զինվորականները պնդում են, որ գիտեն թռիչքի ուղղությունը և հասկանում են` որտեղ է իրենց «դրոնը», որտեղ` «օտարինը»։
Ստորաբաժանումների հրամանատարներն ասում են, որ զինվորների ճկուն մտքի շնորհիվ մարտիկները սովորել են երկնքում վերացնել փոքր, բայց վտանգավոր ինքնաթիռները։ Հետո էլ պնդում են, որ զինվորականների ոգին բարձր է, հատկապես երբ դիրքերը պաշտպանող ժամկետային զինծառայողներին են միացել «Երկրապահ» կամավորականների փորձառու մարտիկները։ Նրանցից ոմանք ավելի քան 20 տարի առաջ են մասնակցել այս ուղղությամբ ընթացող ռազմական գործողություններին։
«Այս սահմանները ժամանակին մենք գրավել ենք իմ ընկերների արյան գնով, այսօր` մեջ-մեջքի տված, հայրենիքի երիտասարդ պաշտպանների հետ», — ասում է առաջին ղարաբաղյան պատերազմի կամավոր վետերանների ստորաբաժանման հրամանատար Յուրի Ալեքսանյանը։
Sputnik Արմենիա պորտալի թղթակցի հետ զրույցում ժամկետային զինծառայողներից մեկը վստահեցնում է` պատերազմի ժամանակ ամենակարևորը ոգին է, փոքր-ինչ մտածելուց հետո ավելացնում` «դե իհարկե, նաև խելքը»։
Մարտիկը վստահ է, որ մեր 20-ամյա տղաները շատ լավ գիտեն` տանկերի հարձակումների ժամանակն անցել է, և առավելություն է ունենալու այն կողմը, որի զորքերում զարգացած է լինելու ինժեներական բաղադրիչը։
Թվում է` շփման գիծն այսօր «քնել է»։ Ռմբակոծությունների դղրդյունին փոխարինել է թռչունների ճռվողյունը։
