Ես ուշադիր նայում էի մարդկանց դեմքերին և փորձում ճանաչել ծանոթ մարտիկների դեռ նախորդ` 90-ականների պատերազմից։ Բոլորն ընդհանուր գծեր ունեն` չսափրված դեմքեր, բեղեր, բայց սա արդեն ուրիշ սերունդ է։
Երբ ես 20 տարեկան էի, մարտիկների տարիքը գրեթե այնքան էր, որքան հիմա իմը, այժմ վետերանների տարիքը մոտ 50 է։ Բայց ինձ այնուամենայնիվ հաջողվեց ծանոթների գտնել, որոնց հետ երկու անմոռանալի շաբաթ եմ անցկացրել հեռավոր 1993թ.-ին։
«Դուք դիրքերի՞ց եք իջել»,- հարցրեց պահեստապետը մյուս զինծառայողներին։
«Այո, իջել ենք 1994թ.-ին։ Հիմա նորից բարձրանում ենք»,- ասաց մյուսը։
Զորամասերից մեկում, որտեղ ձևավորվում են կամավորական ջոկատները, տեղի ունեցած այս երկխոսության ժամանակ ծանոթ ձայն լսեցի։ Դա իսկապես Արսենն էր (անունը փոխված է)։
Այն պատերազմի ժամանակ նա վաշտի հրամանատար էր, հիմա նույնպես իր մարտիկների հետ գնում է դիրքեր։ Նրանք մեկնում են հարավ։ Այնտեղ մարտեր են ընթանում բարձունքը գրավելու համար, որը կարևոր է այդ տեղանքում։ Այնտեղից վերահսկվում է մեծ տարածք։ Ադրբեջանի զինվորականներն ականանետերից կրակ են արձակում այդ բարձունքից։
«Լավ կլիներ` ավիացիա լիներ»,- ասում է Արսենը։
«Հիշում եմ` նախորդ պատերազմի ժամանակ դիրքերում երազում էի, որ երբ վերադառնամ, կպառկեմ սպիտակ, մաքուր սավանով անկողնում և սուրճ կխմեմ, բայց ավելի շատ երազում էի լողանալու մասին»,- ասում է Արսենը։
«Հիշո՞ւմ ես,- շարունակում է նրա ուղեկիցը,- գետով հարձակման էինք գնում, այդ ժամանակ ես զգուշացրեցի` օգտվեք առիթից, հայտնի չէ, թե էլ երբ կհաջողվի լողանալ»։
Sputnik Արմենիայի թղթակիցը նույնպես գնաց դիրքեր, որպեսզի կարևոր տեղեկատվություն հաղորդի այնտեղից։
