Լաուրա Սարգսյան, Sputnik.
Մեքենաներն ու տաքսիները մոտենում են Արյունաբանական կենտրոնին, մարդիկ գալիս են արյուն հանձնելու։ 18 տարեկան և բարձր երիտասարդները խմբվել են կենտրոնի նեղ միջանցքներում և սպասում են իրենց հերթին։ Հավաքվածներն ակտիվ քննարկում են սահմանին տիրող իրավիճակը։
«Ոչինչ չեմ հասկանում։ Այնքան տեղեկություն կա, որ արդեն չես հասկանում` որ կայքին հավատաս»,- ասաց դոնորներից մեկը։
Արյան հանձնումը սկսվել է տեղի ժամանակով ժամը 9։00-ին, ու թեև արդեն ավելի քան հարյուր մարդ արյուն է հանձնել, այնուհանդերձ մարդկանց հոսքը չի դադարում։
«Դոնորները հավաքվում են առավոտից։ Ողջ գործընթացը համակարգվում է առողջապահության նախարարության կողմից։ Մարդիկ ցանկանում են ինչ-որ կերպ օգտակար լինել իրենց հայրենակիցներին»,- ասաց Յոլյանի անվան Արյունաբանական կենտրոնի տնօրեն Սմբատ Դաղբաշյանը։
Նա նաև ավելացրեց, որ թեև արյան պաշարները շատ են, այնուամենայնիվ կամավորների հոսքը չի դադարում և արյուն են վերցնում բոլոր ցանկացողներից։ Արյունն ուղարկվում է համապատասխան հաստատություններ։
Մինչ մենք զրուցում էինք Դաղբաշյանի հետ, տասնյակ մարդիկ մտան կենտրոն։ Ոմանք խմբվել ու առցանց հետևում էին առաջնագծի վերաբերյալ տեղեկություններին։
Նորություններին հետևում էին նաև «Կիլիկիա» ավտոկայանի մոտ գտնվող սրճարանում։ Պարզվեց, մեր գալուց առաջ կիսադատարկ ավտոկայանից ևս մեկ երթուղային տաքսի էր ուղևորվել Ղարաբաղ։
«Մենք պատրաստ ենք հենց հիմա մեկնել և միանալ մեր զինվորներին, աջակցել նրանց, ինչով կարող ենք»,- Sputnik Արմենիայի թղթակցի հետ զրույցում ասաց Երևան-Ստեփանակերտ երթուղու վարորդն ու հեռացավ։
Խոսակցությունը շարունակելու իմաստ չկար. Ղարաբաղ ասելիս նրա շուրթերը դողում էին, իսկ աչքերն արցունքով էին լցվում։ Ավելի ուշ իմացանք, որ նրա եղբայրը մահացել է 1992-1994թթ.-ին ղարաբաղյան հակամարտության մարտական գործողությունների ժամանակ։
Վերադարձի ճանապարհը կրկին մռայլ էր. ցուրտ ու թաց եղանակի կամ գուցե հենց ընդհանուր տրամադրության պատճառով մայրաքաղաքը լռության գիրկն էր ընկղմվել։
