ԵՐԵՎԱՆ, մարտի 8 — Sputnik. Աննա Պրիգորնևայի համար Էրեբունու ռուսական ավիակայանի ծառայությունը զուգակցվում է անձնական ու ռազմական ռոմանտիկայի տարբեր դրսևորումներով:
Բաց դռների օր էր, Աննան օդանավակայան եկավ ու հիացավ մարդկանց փոխհարաբերություններով ու միասնականությամբ: Որոշեց, որ հենց այստեղ էլ պիտի աշխատի: Սկզբում քաղաքացիական ծառայության անցավ:
«Ռազմական կյանքով ապրելու ցանկություն ունեցա ու այդ պատճառով էլ մեկուկես տարի առաջ պայմանագիր ստորագրեցի», — պատմում է երիտասարդ Աննան:
Այստեղ նա ծանոթացավ իր ապագա ամուսնու հետ: Ալեքսանդրը Էրեբունու ռուսական ավիակայանի սպա է: Սիրում է կատակել, ասում է՝ ինժեներական-ավիացիոն ծառայության աշխատակիցներին «խոցված օդաչու» են անվանում:
Աննան փոքր տարիքում երազում էր բժիշկ, մանկավարժ կամ զինծառայող դառնալ (պապը փոխգնդապետ էր, հայրը՝ նույնպես զինծառայող): Նրան անչափ գրավում էր բանակային կարգուկանոնը: Զինծառայող դառնալու որոշումն էլ ինքնուրույն է ընդունել, ծնողները որևէ կերպ չեն միջամտել այս հարցում:
«Ես շատ մասնագիտություններ եմ փորձել ու հասկացել եմ, որ սա է իմը՝ զինվորական ծառայությունն ու բանակը: Ավիացիան իր հետաքրքրությունն ունի: Ինքնաթիռներ, ուղղաթիռներ… ինչպե՛ս են սլանում… թռիչքի աներևակայելի հնարքներ: Աշխատանքային ժամին կարելի է դուրս գալ, նայել, հրճվել այդ ամենով ու ներս գալ», — ոգևորված պատմում է Աննան:
Նա արդեն սովորել է ինքնաթիռների ձայնին, նույնիսկ մի տեսակ դուրեկան է դարձել: Կուզեր՝ ինքն էլ նստեր ինքնաթիռի ղեկի դիմաց: Առայժմ ջանում է գործնական հաջողությունների հասնել, նոր պաշտոններ ստանալ, ուսադիրների վրա նոր աստղ ավելացնել
Աննան պնդում է, որ տղամարդկանց կոլեկտիվում աշխատելն ավելի հեշտ է, քան կանանց կոլեկտիվում:
«Տղամարդիկ ավելի չեզոք վերաբերմունք ունեն կանանց նկատմամբ, ըմբռնումով են մոտենում, կին հրամանատարն այդպես չէր վարվի: Բանակում տղամարդիկ ավելի շատ են, և նրանց ուշադրությունը շատ կարևոր է: Ամեն դեպքում կնոջ համար բանակում ծառայելը շատ ավելի դժվար է, հատկապես կարգուկանոնի առումով, որը տղամարդկանց մոտ գենետիկորեն է փոխանցվում, իսկ մենք այն պետք է զարգացնենք», — ծիծաղում է Աննան:
Նա ասում է, որ տղամարդիկ պատրաստ են օգնել թե՛ խորհրդով, թե՛ գործով: Խոստովանում է, որ հաճելի է, երբ մշտապես զգում ես տղամարդու աջակցությունն ու ուժը:
«Մենք մեզ կին ենք զգում մշտապես: Շնորհակալություն նրանց, որ աջակցում են մեզ, երբեմն էլ նաև դիմանում», — ծիծաղում է Աննան:
Նրա խոսքով՝ զինծառայողներն իրենց ժամանակի մեծ մասն աշխատավայրում են անցկացնում, և ցանկացած մարդու համար էլ կարևոր է, որ իրեն լավ ու հարմարավետ զգա: Յուրաքանչյուրն էլ ուզում է, որ աշխատավայրը տան պես հարազատ վայր լինի:
Աննայի համար լավագույն նվերը ուշադրությունն է: Սակայն չի նշանակում, որ նրա ամուսինը պետք է Մարտի 8-ի կապակցությամբ նվեր չպատրաստի: Ալեքսանդրը տոնից դեռ երկու շաբաթ առաջ սկսում է նվերի փնտրտուքը և խոստովանում, որ նվեր ընտրելն անչափ բարդ գործ է
Երբեմն նա թեյ կամ սուրճ է պատրաստում և մատուցում անկողնում: Աննան հիշում է, որ ամուսինը նույնիսկ մուրաբայով բլիթներ է մատուցել անկողնում: Ու նա անչափ գնահատում է ամուսնու ուշադրությունը:
«Եթե ամուսինը տոնական տրամադրություն է ստեղծում, այլևս ոչինչ կարևոր չէ: Նույնը կարելի է ասել նաև աշխատավայրի մասին. կարևորը՝ մարդիկ քեզ ժպտան, շնորհավորեն, չանտեսեն: Չէ, մի կարևոր բան էլ կա՝ ծաղիկները…», — ժպտում է Աննան:
Նա ծաղիկներ այնքան շատ է սիրում, որ ուզում է անդադար զգալ դրանց բույրը: Այդ պատճառով էլ տանը ծաղիկներ է աճեցնում:
