Լաուրա Սարգսյան, Sputnik.
Մանկուց երազել եմ ոստիկան դառնալ ու համազգեստ կրել: Դպրոցն ավարտելուց հետո փաստաթղթերս տարա Հայաստանի Ոստիկանության ակադեմիա, սակայն չթողեցին, որ մասնակցեմ քննություններին: Ընդունվեցի «Բերկուտ» թիկնապահական քոլեջ և ավարտեցի գերազանցությամբ: Իմ կյանքում ամեն ինչ հանկարծակի է ստացվում, հետո եմ հասկանում, որ ամեն ինչ տեղին էր ու ժամանակին: Ընդունվեցի ԱԻՆ փրկարարական հատուկ խումբ՝ որպես ընդհանուր պրոֆիլի փրկարար: Ինչպես այն ժամանակ, այնպես էլ այսօր, ես միակ փրկարար կինն էի: Երկու տարի աշխատելուց հետո լեռնային փրկարար դարձա:
Զուգահեռ սովորում էի Ֆիզիկական կուլտուրայի ինստիտուտում: Ավարտեցի 2014 թվականին, լեյտենանտի կոչում ստացա ու գլխավորեցի փրկարարական խմբերից մեկը:
Կենսակերպ
Փրկարար լինելը դժվար է, քանի որ լավ փրկարար լինելու համար մի շարք արգելքներ պիտի հաղթահարես: Չեմ կարծում, որ կա բացառապես տղամարդու մասնագիտություն, այդ պատճառով իմն էլ տղամարդու մասնագիտություն չեմ համարում: Ես փրկարար եմ և իմ պարտականությունների ու գործառույթների առումով ոչնչով չեմ տարբերվում փրկարարական աշխատանքներով զբաղվող հակառակ սեռի ներկայացուցիչներից:
Հաճախ այն փաստը, որ ես կին եմ, ինձ ավելի շատ է օգնում: Մի դեպք եղավ, երբ ինձ օգնեց ոչ թե իմ պրոֆեսիոնալիզմը, այլ կին լինելը: Օրինակ՝ մենք փրկեցինք մի տղամարդու, որը փորձում էր ինքնասպանություն գործել: Աշխատանքից դուրս ես կին եմ, մայր: Սակայն աշխատանքի ժամանակ ես մոռանում եմ այդ ամենի մասին և մի կողմ թողնում: Այսօր ես ինձ ուրիշ ոլորտում չեմ էլ պատկերացնում: Ես 25 տարեկան եմ, փրկարար եմ աշխատում 18 տարեկանից: Ինձ հաճախ են հարցնում՝ չե՞ս ուզում մասնագիտությունդ փոխել: Սակայն ես ինձ անգամ ԱԻՆ-ի գրասենյակում նստած թղթաբանությամբ զբաղվելիս չեմ պատկերացնում: Գուցե կգա մի օր, և ես ինքս կհասկանամ, որ ուզում եմ փոխել աշխատանքս: Սակայն փրկարար լինելը կենսակերպ է: Մենք մնում ենք փրկարար նույնիսկ ծառայությունից դուրս: Միշտ ուշադիր ենք, ամեն պահի պետք է պատրաստ լինենք օգնության հասնել:
Ընտանեկան կյանքը
Ամուսինս էլ է փրկարար: Նա հատուկ նշանակության հրշեջ ջոկատի հրամանատար է: Միասին ենք ընդունվել ու միասին էլ աշխատել հատուկ նշանակության ջոկատում: Չորս տարի է առաջ ենք ամուսնացել, բայց ութ տարի է՝ միասին ենք աշխատում: Երկու տարի առաջ մենք որդի ունեցանք: Փրկարարի պատրաստվածությունը մեզ հաճախ է պետք գալիս նաև առօրյայում ու ընտանեկան կյանքում, ինչպես նաև երեխայի դաստիարակության հարցում: Ես ու ամուսինս շատ ենք ուզում, որ մեր տղան էլ նույն ճանապարհով գնա, որովհետև մարդկանց փրկելը հատուկ առաքելություն է: Մի անգամ, հանգստյան օր էր, տնից դուրս եկա ու տեսնեմ փրկարարների մարտական հաշվարկ է կանգնած: Պարզվեց՝ մի տղամարդ որոշել է նետվել բարձրահարկ շենքի տանիքից: Բնականաբար ես միանգամից գործի անցա, անկախ նրանից, որ իմ հանգստյան օրն էր: Մենք փրկեցինք նրան… Փրկարարը միշտ պետք է օգնության հասնի: Հաճախ ՃՏՊ-ի ականատես ենք դառնում, միշտ ամուսնուս հետ կանգ ենք առնում, առաջին բուժօգնություն ցույց տալիս:
Փրկարարը կին է
Շատ աղջիկներ ոգևորվում են, երբ տեսնում են ինձ պարանով իջնելիս: Սակայն կողքից նայելը մի բան է, իրադարձությունների կենտրոնում լինելը՝ մեկ այլ բան: Երբեմն այլանդակված դիակներ ենք տեսնում: Պետք է կարողանալ այս ամենը հաղթահարել քո մեջ ճիշտ որոշում կայացնելու համար, այնպես անել, որ տեսածդ չանդրադառնա հոգեբանական ու առողջական վիճակիդ վրա:
Առաջին ահազանգը
Իմ առաջին կանչը եղել է 2009 թվականին, հայտնեցին, որ աղջիկը ձորն է ընկել: Նրան դուրս բերեցինք, ծանր վիճակում էր: Հաջորդ օրը գնացի հիվանդանոց, որ իմանամ՝ ինչ վիճակում է նա: Հիվանդանոցում պարզվեց, որ ճանաչում եմ նրա ծնողներին: Շատ հետաքրքիր էր, առանց իմանալու՝ օգնել էի ինձ համար թանկ մարդկանց:
Յուրաքանչյուր կանչ հիշվող է ու յուրահատուկ: Ոչ մեկն էլ չեմ կարողանում մոռանալ: Կարևոր կամ անկարևոր դեպքեր չկան:
Կյանքի ու մահվան արանքում
Մի անգամ ինքս հայտնվեցի կյանքի ու մահվան միջև: Երկու գետի հատման մասում էր: Ղեկավարի հրամանին հակառակ՝ մտա ջուրը, որ գտնեմ ՃՏՊ-ի հետևանքով գետի մեջ հայտնված վարորդին: Ես ու գործընկերս որոշեցինք լողալով անցնել գետը, սակայն պարզվեց՝ մեր ուժերից վեր էր: Աստծու օգնությամբ փրկվեցինք: Եվ նման դեպքեր շատ են լինում: Փրկարարի կյանքը միշտ է վտանգված:
Զրույցի վերջում Վիկտորյան բոլոր կանանց մաղթեց, որ միշտ դրական տրամադրվածություն ունենան, կյանքում գտնեն իրենց ճիշտ տեղը, կարողանան ինքնադրսևորվել, մնան գեղեցիկ ու հաճախ ժպտան:
