Ծանրամարտիկի հետ զրույցը վարեց Խաչիկ Չախոյանը։
-Սերգո, ի՞նչ հիշողություններ ունես այդ մրցումներից:
— Ես 1994 թվականին առաջին անգամ էի մասնակցում աշխարհի առաջնության, և նման լարված մրցման այլևս չեմ մասնակցել: Զգացվեց, որ հանդես ենք գալիս Թուրքիայում: Իմ մոտեցումների ժամանակ ինչ ասես շպրտում էին դեպի մրցահարթակ: Կարող եմ ասել՝ խուսափելով այդ իրերից` բարձրացնում էի ծանրաձողը: Շատ թարմ էին հիշողությունները Ղարաբաղյան պատերազմից ինչպես մեզ, այնպես էլ թուրքերի մոտ: Ահավոր դժվար էր կենտրոնանալ ու հոգեբանորեն պատրաստվել: Բայց կար մի գործոն, որն ազդեց արդյունքների վրա. մինչ այդ ես Եվրոպայի առաջնության էի մասնակցել ու երրորդ տեղը գրավել պոկում ու հրում վարժություններում: Իսկ աշխարհի առաջնություններում շատ ծանրորդների համար ես անհայտ մարզիկ էի, և ոչ ոք լուրջ չէր վերաբերվում իմ ելույթին:
-Իսկ ինչպե՞ս էիր պատրաստվել Թուրքիայում կայացած աշխարհի առաջնությանը:
— 1993 թվականին ֆինանսական պատճառներով ես տեղ չգտա մեր հավաքականի կազմում: Որոշեցի ապացուցել, որ ես կարող եմ արդյունքի հասնել: Երբ մեր թիմը մեկնեց Մելբուռն, ես Ռուսաստանի Պոդոլսկ քաղաքում մարզվեցի միայնակ, առանց մարզչի: Շատ դժվար էր, մեկը չկար, որ մի խորհուրդ տար, բայց ես նպատակ էի դրել, ու հասա դրան:1994 թվականին Եվրոպայի առաջնությունում երկու վարժություններում էլ բրոնզե մեդալ վաստակեցի, երկամարտում չորրորդ տեղը գրավեցի: Նման բան եզակի է պատահում: Եվ դրանից հետո արդեն Հայաստանի հավաքականի կազմում մեկնեցի Ստամբուլ` աշխարհի առաջնությունում հանդես գալու:
-Ստամբուլում ինչպե՞ս ձեզ ընդունեցին:
— Պարզ է, որ շատ սառը: Մեր մարզահագուստի վրա բնականաբար գրված էր Armenia: Չորս թիմակիցներով որոշեցինք գնալ հայկական եկեղեցի ու փողոցն անցնելու ժամանակ BMW մակնիշի մի ավտոմեքենա, տեսնելով Armenia բառը, ինձ ուզում էր վրաերթի ենթարկել: Հրաշքով փրկվեցի: Այստեղից արդեն զգացինք, որ մեր նկատմամբ թշնամաբար էին տրամադրված:
-Փաստորեն այդ ամենը զգում էիք նաև մրցահարթակում:
— Այո, իհարկե: Մինչև 83 կգ քաշային կարգում հանդես էինք գալիս ես ու Խաչատուր Քյապանակցյանը: Պոկում վարժության առաջին մոտեցումների ժամանակ սուլում էին, աղմկում: Մեղմ ասած` խանգարում: Երբ ես երկու հաջող մոտեցումներից հետո պատվիրեցի 175.5 կգ, որն աշխարհի ռեկորդ էր, դահլիճը պայթեց: Ինչ ասես, որ չնետեցին դեպի մրցահարթակ, որպեսզի խանգարեն ու թույլ չտան, որ ռեկորդը կայանա ու ես ոսկե մեդալ նվաճեմ պոկում վարժությունում: Չէ՞ որ այդ դեպքում հնչելու էր Հայաստանի օրհներգը: Կարողացա բարձրացնել քաշն, ու ռեկորդը կայացավ: Ասեմ, որ դահլիճում բազմաթիվ հայեր էլ կային, ու շատերը եկել էին Գյումրիից: Իմ ռեկորդից հետո դահլիճում իրավիճակը սրվեց, ու արդեն ոստիկանները առանձնացրին հայերին: Պարզ էր, որ հրում վարժությունում արդեն իմ դեմ լուրջ պայքար էր սկսվելու: Երկու մոտեցում իրացնելով՝ ես պատվիրեցի 207կգ, ինչն ապահովելու էր աշխարհի ռեկորդ երկամարտում ու երեք ոսկե մեդալ: Ցավոք, ծանրաձողը կրծքիս ընդունելուց հետո չկարողացա պահել գլխավերևումս ու երկամարտում երկրորդ տեղը զբաղեցրի: Շուտ հավատացի հաղթանակիս ու սխալ թույլ տվեցի:
-Երբ դահլիճում հնչեց օրհներգը, որևէ անսովոր բան տեղի ունեցա՞վ:
— Երբ սկսեց հնչել օրհներգը, դահլիճում ոտքի կանգնեց մի մոլլա ու Թուրքիայի դրոշով փակեց մեր դրոշը: Ստամբուլի քաղաքապետը փորձեց միջամտել, քանի որ շատ լավ հասկանում էր, որ քաղաքական աստառ է տրվում: Բայց` ապարդյուն: Միայն աշխարհահռչակ ծանրորդ Նաիմ Սուլեյմանօղլիի միջամտությունից հետո բոլորը լռեցին, ու քար լռության մեջ հնչեց մեր օրհներգը: Երբեք չեմ մոռանա այդ օրը: Չէ՞ որ մեծահասակների մրցումներում Հայաստանի անկախացումից հետո ինձ առաջինը հաջողվեց բարձրացնել Հայաստանի եռագույնն, ու դրա պատվին էլ հնչեց օրհներգը:
-Ւսկ ինչպե՞ս մեկնեցիր Ավստրալիա:
— 1996 թվականին Ատլանտայի օլիմպիական խաղերում ես երկամարտում վեցերորդն էի ու հենց ԱՄՆ-ում էլ հրավեր ստացա հանդես գալ Ավստրալիայի դրոշի ներքո: Նոր հաջողության հասա 2001 թվականին: Բարի կամքի խաղերում աշխարհի ռեկորդներով հաղթեցի: Այդ հաղթանակից հետո ճանաչվեցի Ավստրալիայի լավագույն մարզիկ: Բացի հեղինակությունից նաև ֆինանսական լուրջ առաջընթաց եղավ: Տարբեր հովանավորների հետ ստորագրվեց 1.5 միլիոն դոլարի պայմանագիր:
Նույն տարի աշխարհի առաջնությանը նախապատրաստվելու համար եկա Հայաստան: Բայց ուրբաթը շաբաթից շուտ եկավ. հաղթանակից 20 օր անց հայտարարվեց, որ ես որակազրկված եմ: Հայրս այդ նորությունը իմանալուց հետո կաթված ստացավ, ևս 20 օր անց մահացավ: Շատ ծանր հարված էր ինձ համար: Բայց որոշեցի հասկանալ, թե ինչ է տեղի ունեցել:Մեկնեցի Անթալիա` պարզելու, թե ինչու են ինձ որակազրկել, ու հասկացա, որ 1.5 միլիոն դոլարի պայմանագիր կնքելուց հետո ինչ-որ խնդիրներ են առաջացել, ու ինձ հետ շատ անարդար վարվեցին՝ նշելով, որ խթանիչներ եմ օգտագործել, թեև նման բան չկար: Երկու տարի որակազրկումից հետո մեկնեցի Ռուսաստան` ոսկերչություն սովորելու: Որոշել էի թողնել սպորտը:
Ռուսաստանում այդ երկրի դրոշի տակ հանդես գալու առաջարկ ստացա ու հինգ ամիս մարզվելուց հետո Նևիննոմիսկ քաղաքում ոչ պաշտոնապես մասնակցեցի Ռուսաստանի առաջնությանը: Իմ արդյունքով 7.5 կիլոգրամով գերազանցեցի Ռուսաստանի չեմպիոն Յուրի Միշկովեցին: 2003 թվականին աշխարհի առաջնությունում պոկում վարժությունում նորից ոսկի նվաճեցի, իսկ երկամարտում զբաղեցրի երրորդ տեղը: Սակայն փաստաթղթային խնդիրների պատճառով չկարողացա հանդես գալ Ռուսաստանի հավաքականում:
-Իսկ ինչպե՞ս որոշեցիր հեռանալ սպորտից։
— Վնասվածք ստացա, ու Ավստրալիայում չկարողացան ինձ լիարժեք բուժել, հազար դոլար ծախսեցի, բայց այդպես էլ չբուժվեցի։ 2004 թվականի Օլիմպիական խաղերում վնասվածքիս պատճառով արդյունքի հասնել չկարողացա: Հետո Երևանում այդ նույն վնասվածքը բուժեցի ընդամենը 3000 դրամով: Սկսեցի պատրաստվել աշխարհի 2005 թվականի առաջնությանը: Մարզումների ժամանակ հիվանդացա գրիպով ու ավստարալացի մարզիչն ինձ ասպիրին տվեց: Եթե այդ ժամանակ միջազգային ֆեդերացիային էլեկտրոնային փոստով տեղյակ պահեին, որ ես գրիպի դեմ ընդունել եմ ասպիրին, ոչինչ էլ չէր լինի: Բայց ինչպես հետո պարզվեց, այդ ասպիրինի մեջ կոֆեին կար, ու ես որակազրկվեցի երկրորդ ու վերջին անգամ: Ահա այդպես էլ թողեցի սպորտը ու զբաղվում եմ ոսկերչությամբ:
-Որևէ նմանություն կա՞ ծանրամարտի ու ոսկերչության մեջ:
— Առաջին հայացքից չկա: Բայց ես ընդհանրություն գտնում եմ: Այստեղ էլ արդյունքի հասնելու համար տքնաջան աշխատանք է հարկավոր: Այստեղ էլ մանրուքներ չկան, ամեն ինչ իր տեղում պետք է լինի: Բացի այդ, երբ արդյունքի ես հասնում, ուրախացնում ես մարդկանց: Իսկ ես միշտ էլ ցանկացել եմ ինձ շրջապատել հաղթանակով, ուրախությամբ ու ժպիտով:
